ایران نوین

Wednesday, February 27, 2013

Why Argo is hard for Iranians to watch. آرگو، فیلمی که به مذاق ایرانیان خوش نمی آید


People usually go to the cinema for entertainment, especially when it comes to Hollywood movies, but when I went to watch Ben Affleck's Argolast week I knew beforehand that it was going to be a rather painful experience. Temptation outweighed the agony, I'm afraid.

I had prepared myself. "It's a film, not a documentary," I had tried to remember. But the claim that it was "based on a true story" created greater expectations in me. I didn't try to fact-check – although others have done with some disappointment – but other things caught my attention.
First, it was Affleck's desperate attempt to make a film set in Iran without having been either there in person or able to shoot within its borders. Having chosen to film in Turkey instead, Affleck has done his best – well, the best you can when making a film about Iran by shooting in a neighbouring country.
To be honest, the locations are not too bad. Buildings are similar to those in Iran, the houses are not that different, the bazaar is quite like the actual shopping centre in south Tehran. Banners, placards and signs are in Persian and many characters actually speak the language, although some with accents.
There are silly mistakes, however. In one scene, for example, the protagonist Tony Mendez (Affleck) says "salam" at the end of his conversation with an Iranian official. Salam means hello in Persian, not goodbye.
Minor mistakes aside, the film takes a black and white view towards Iranians, like many other western films about Iran. It portrays them as ugly, poor, strictly religious, fanatical and ignorant – almost in line with the young revolutionaries behind the hostage-taking at the US embassy in Tehran after the 1979 Islamic revolution, which the film is about. The only nice Iranian in the film is the Canadian ambassador's maid.
The whole experience is like asking an Iranian who has never been to the US to make a film (let's say in Cuba) about the Columbine high school massacre. You'll probably end up watching a film in which all Americans are crazy, have a gun at home and are ready to shoot their classmates.
As I was leaving the cinema with my Iranian friend (and I assume we were the only Iranians in the room), we were cautious not to speak Persian too loud to be noticed. "Oh my God, they're Iranians," we assumed others would say, as if we were from Mars.
But what troubles me most is how the film reminds me of Iran's history, of how a group of my countrymen betrayed Iran, took a group of people hostage and brought pain and trauma to another country for 444 days.
For years at school I was taught that the hostage-taking of American diplomats was an act of resistance, heroism on behalf of revolutionaries showing their anger at US interference in Iran's internal affairs.
Argo suddenly wipes out all that revolutionary rhetoric and reminds me of the other side of the story. It shows the yellow ribbons in the streets of Washington DC, the anguish and pain caused by the incident, and it makes me regret what happened more than 30 years ago.
Affleck's film may depict an Iran I hardly recognise but it is a bitter reminder of how young revolutionaries and their leaders failed their country, putting Iran in a crisis that has had consequences for its people to this day.
In reaction to the film, some of the hostage-takers have defended what happened after 1979. But Argo should make them reflect and at least face up to the reality.

http://www.guardian.co.uk/world/iran-blog/2012/nov/13/argo-iranians-ben-affleck?CMP=twt_gu

'Argo': Another Hollywood insult aimed at Iran. آرگو، فیلمی سیاسی و هدفمند

Ben Affleck's movie fails to show the Iranian people as victims of the revolution





Iranians have increasingly become a mainstay in Hollywood, but they aren’t exactly pleased with the attention. From the portrayal of the beloved Persian emperor Cyrus the Great as a blood-thirsty charlatan in the movie “300” to the shallow Iranian-American characters in Bravo’s modern-day “Shahs of Sunset,” many Iranians have had enough with the backwards depictions of their country and culture.
As an Iranian Jew who left the country during the Islamic Revolution, there is another film I will be watching for when I tune into the Academy Awards on Sunday.
When the movie “Argo” came into theaters, I felt compelled to see it but dreaded stepping into the theater for two reasons: I was terrified of confronting my own painful memories of the Iranian Revolution, but more importantly, I didn’t want to sit through another negative portrayal of Iranians in the media.
It turns out I was correct on both fronts.
“Argo” was so good that it made me squirm in my seat. The largely accurate account of events — based on declassified government documents and firsthand accounts from people involved — stirred long-repressed memories of my anguished flight from Tehran.
However factual, “Argo” also aroused a sense of anger in me, not for anything it got wrong (and there were some sensationalist fabrications), but for what it was: yet another apparent indictment of the Iranian people as thuggish, fanatical and stupid. In dramatically recreating this story, one that most Iranians consider a stain on Iran’s place in the international community, “Argo” is only the latest in a string of movies and television shows that paint all Iranians in a negative light.
American policymakers and the American public need to understand that Iranians themselves have been held hostage by the current regime, which has trampled their social freedom, imperiled economic opportunities and tarnished Iran’s glorious history.
Following the release of “Argo,” Farsi language blogs were saturated by many young Iranians — and Iranian Americans — who questioned the wisdom of yet another negative depiction of Iranians in the media. More than 30 years after a revolution that their parents’ generation activated, they want the world to know that they were not born at the time of the hostage crisis, did not take part in the revolution and do not condone the inexcusable actions of the current regime.
They know all too well that revolutions are not pretty and are rarely known for bringing Chanel-clad, Proust-loving people out onto the streets. Angry mobs are a staple of any country undergoing unprecedented transformation — we witness it today in Egypt, Libya and Syria. In 1979, Iran was one of them.
They have also learned first-hand that revolutions rarely finish how they start. This is especially true for the Iranian Revolution, when, seemingly overnight, students, women, clerics, the bazaaris and many of the upper-class came together to dethrone the Shah, only to be violently suppressed by a fearsome cleric who looked like he landed from another era, declaring any modicum of modernity as un-Islamic and a Moharebeh — a crime against God and punishable by death.
Despite more than 30 years of hard-line rule, many of the Iranian people have remained staunchly pro-American, in stark contrast to most of the other countries in the Middle East. It is worth remembering that Iranians poured into streets to hold a candlelight vigil on Sept. 11, 2001. Arabs in neighboring countries also gathered in the streets and squares, but they were celebrating.
Unless the American administration can find a way to empower and engage Iranian civil society, the Islamic regime will grow stronger. Though the Iranian government remains beyond reach, the Iranian people are not, and we shouldn’t continue to alienate them.
And that is precisely what happens when Hollywood serves up its usual fare.
“Argo” makes the viewer wonder why America hasn’t bombed the country whose men look like they haven’t showered in weeks, are prone to angry outbursts and want nothing more than America’s destruction. Without acknowledging the suffering of the Iranians themselves or giving credit to those who perished in the struggle for democracy and the protection of democratic ideals, the film offers another wholesale rebuff of the Iranian people.
And this time, the stakes are too high to give Hollywood another pass.
Moinian is a native Iranian who immigrated to the United States with her family after the country’s revolution. She recently co-produced the PBS movie “The Iranian Americans” and is a previous consultant at the Council on Foreign Relations.


http://www.nydailynews.com/opinion/argo-hollywood-insult-aimed-iran-article-1.1271000?localLinksEnabled=false#commentpostform

Mossadegh’s legacy: a sleeping lion called nationalism.یادگار مصدق،شیر خفته ای بنام ناسیونالیسم ایرانی



Mohammad
 Mossadegh was Prime Minister of Iran for only two years in the early 1950s, but he has left a lasting mark on the country and the Middle East as a whole. Holly Dagres visited his ancestral village.
In the Giza governorate of Egypt the Mossadegh Street is of no significance to most, although its Iranian namesake has left a lasting imprint on Egypt’s political history. Without Prime Minister Mohammad Mossadegh’s influence, Gamal Abdel Nasser might not have nationalized the Suez Canal. But this story is not about Egypt, it is about the legacy of a man who changed the course of the Iran’s political future.
Many Iranians are seemingly convinced that Mossadegh was indeed a communist and rightfully overthrown to save the Pahlavi throne. According to New York Times journalist Stephen Kinzer’s highly readable book All the Shah's Men: An American Coup and the Roots of Middle East Terror this is not the case. Rather, he portrays Mossadegh as an aristocrat who despised socialist and Marxist ideas. Kinzer views the coup as one of the leading causes of anti-Western sentiment in the Islamic Republic today as well as one of the main reasons behind the US Embassy takeover in 1979.
Mossadegh served as prime minister of Iran (1951-1953) under the Pahlavi dynasty and was Iran’s last strain of democracy; the country never has yet to see past the constitutional monarchy-turned-dictatorship. He firmly believed in the concepts of nation building and modernization, envisioning a free and democratic Iran. He sought to do this by ending the control of Iran’s oil reserves by the Anglo-Iranian Oil Company (AIOC), owned by the British government, which refused Iran any significant share of the high profits from oil.
In 1951, with the unanimous support of the Iranian parliament, Prime Minister Mossadegh nationalized AIOC, now known as BP (British Petroleum). The nationalization created an international dispute, causing the British to sanction Iran economically and even threaten with war. Mossadegh travelled to the United Nations and made a plea to the Security Council for what he thought constitutionally belonged the Iranian people. This led to him gracing the cover of Time Magazine as ‘Man of the Year’.
The British sought a way to get back what they deemed was rightfully theirs. Realizing they could not do it alone, the UK’s MI6 intelligence agency conjured up a plan that would convince the Americans to get on board with his overthrow by labeling Mossadegh as a communist. This worked well as the ‘Red Scare’ was a dominating factor in US foreign policy at the time. Under the name Operation Ajax, the CIA with the help of MI6 carried out its first coup d’état. In December 1953, Mossadegh was tried in court and convicted of treason.
In his defense, he said: “Yes, my sin – my greater sin... and even my greatest sin is that I nationalized Iran's oil industry and discarded the system of political and economic exploitation by the world's greatest empire… This at the cost to myself, my family; and at the risk of losing my life, my honor and my property… With God's blessing and the will of the people, I fought this savage and dreadful system of international espionage and colonialism... I am well aware that my fate must serve as an example in the future throughout the Middle East in breaking the chains of slavery and servitude to colonial interests.”
Mossadegh spent some time in prison and was eventually sentenced to house arrest in Ahmad Abad, his ancestral village some 100 km from the capital Tehran. After about a decade, he passed away and was buried in his home on March 5, 1967.
Ahmad Abad is a quaint village and without proper directions from Tehran you can get lost – up until a point. From the outskirts of Tehran onwards, everyone is familiar with it. Stopping to ask for directions at a local Red Crescent office, one worker exclaimed, “Mossadegh’s Ahmad Abad?”
Given how subtle but intimidating the gate to his villa in Ahmad Abad is, it is certain what is hidden behind its doors still creates angst until this day. The turquoise green gate is deceiving, as there is no house number and only a doorbell. On my visit, I rang it a couple of times until a woman in chador appeared and opened it for us. It went without explanation why we were there.
Madar joon (‘Mother Dear’), is the daughter of Mossadegh’s cook and now the caretaker of his property. “We get 5-6 families on Thursdays and Fridays who come from all over the place to pay their respects,” she explained.
We walked the rocky pathway lined up by a garden of elm trees that led to a modest brick villa. “Why is it so difficult to locate his compound?” I inquired. “They do not want people to know he’s here to arouse nationalism again.”
She pointed to an empty plot of land against the wall, “That’s where the guards stayed while he was under house arrest.” I curiously asked if the Shah ever visited his nemesis -- not a chance.
The assumption was that years of confinement would be in a home with furniture, books, and so forth -- but was not the case. A door was opened and there lied his tomb in the middle of an off-white room adorned with photos of Mohammad Mossadegh. His grave was uplifted and covered with Iranian tapestry, two beautiful crystal lamps, and piles of prayer books. If you did not pay attention, you would think it was a makeshift table.
“People like to pray here, it’s a pilgrimage site for some,” Madar joon commented on the prayer books.
Mossadegh was never allowed a proper burial elsewhere; the Shah feared it could become a gathering point for the opposition. His body was buried without the traditional Muslim ceremony conducted for the dead. He requested that no gravestone be marked where he lay. The area we were standing in was once his dining room. As humble as the space appeared to be, the entry way and windows both shined light from the outside, giving it a holy aura and the feeling of a shrine.
My friend asked, “Did he leave this world content or resentful given what happened?” Mardar joon did not have an answer. What is clear though, is that Mossadegh left an impression on the world he lived in.
“By the passage of history, the visage and legacy of Mohammad Mossadegh has only gained in stature and significance. No wonder that monarchist revisionists altogether deny the coup and accuse Mossadegh of populism, while the Islamic republic, beginning with Ayatollah Khomeini himself has consistently downplayed or distorted the legacy of Mossadegh in the nationalization of Iranian oil, and exaggerated the role of the clergy, while new evidence are now surfacing implicating the clergy itself in the coup,” wrote Dr.Hamid Dabashiof Columbia University in an opinion piece on Al-Jazeera.
What Mossadegh did for Iran and the outcome he suffered as a result of it was a tragedy. However, the message of nationalism he carried was not about his loss of power, but the downfall of what he aspired for his homeland. Although Mossadegh has passed, his message lives ever so strongly. As journalist and analyst Robin Wright noted, “Persian nationalism is among the strongest forces in the world. If you know a Texan, add 5,000 years and you've got Persian nationalism.”
No matter how hard some attempt to tarnish the memory of Prime Minister Mohammad Mossadegh, nationalism thrives and will make itself known again when the time is right. To outsiders and regimes, old or new, nothing is more daunting than a sleeping lion.
Holly Dagres, an Iranian American, is an analyst and commentator on Middle East affairs. Currently living in Egypt, she is a researcher at the Cairo Review of Global Affairs and pursuing a master’s degree in political science at the American University in Cairo.

http://www.yourmiddleeast.com/features/mossadeghs-legacy-a-sleeping-lion-called-nationalism_9281

Sunday, February 3, 2013

به کنون و آینده ایران بی اندیشیم


در دورانی زندگی می کنیم که دوران شگفتی هاست، شگفتی های ناشی از آهنگ شتاب تغییرات و دگرگونی های بزرگ و گاه غیر قابل پیش بینی. دگرگونی های دوران ما بقدری تند و پرشتاب صورت می گیرد که باور کردن، و به تصور در آوردنشان اگر نگوئیم امکان ناپذیر، دستکم دشوار است. به همین دلیل آینده نگری و تفکر و چاره جوئی برای  آنچه ممکن است در آینده نزدیک روی دهد از وظایف متفکران و اندیشه وران می باشد و چنانچه نتیجه مطلوب حاصل نگردد  چه بسا بهره حاصل  سودمند تر از عدم آینده نگری باشد.
بررسی نوشتارها، سخنرانی ها و نظریه پردازی های بسیاری از آزادیخواهان و ملی گرایان نشانگر عدم توجه و آگاهی آنان از آنچه ممکن است در آینده در سطح منطقه و سرنوشت ملی ما رخ دهد را بدست میدهد.
نگاهی گذرا به رویدادهای اخیر خاورمیانه و برخی از کشورهای آفریقایی می بایست ما را نسبت به خطرهایی که موجودیت و  بنیان ملی را تهدید می کند هوشیار و حساس تر کرده باشد. برای حفظ بقا و سرنوشت آینده میهن مان نخست باید سیاست های کاربردی قدرت های جهانی را نسبت به این بخش از جهان تجزیه تحلیل کرده و شناخت.
ما شاهد بودیم و هستیم که رسانه های غربی که بلندگوهای سیاست های دولت هایشان هستند آن کسانی را که به دستور معمر قذافی دیکتاتور لیبی زیر بمباران ها کشته می شدند آزادیخواه می نامیدند، ولی در سومالی و مالی به آن ها تروریست و آدمکش گفته می شود. جالب این جاست که بخشی از همین تروریست ها و آدم کش ها که به سوریه رفته و علیه دولت، مردم و بویژه اقلیت های مذهبی آن کشور می جنگند و در پی آنند که احکام شریعت را در آنجا برقرار نمایند آزادیخواهانی نامیده می شوند که برای تحقق آزادی مبارزه می کنند!
زمانی که طالبان را برای رویارویی با ارتش اشغالگر روسیه شوروی سابق در افغانستان سامان دادند، از آن ها به عنوان مجاهدین، نیروهای آزادی بخشی که می خواهند افغانستان را از دست کفار بیگانه رهایی بخشند نام می بردند ولی پس از رویداد دردناک نیویورک، همین طالبان و گروه القاعده تروریست و آدمکش شناخته شدند و برای نابودیشان ارتش های کشورهای عضو پیمان ناتو به افغانستان یورش برده و این کشور را اشغال نمودند. از همین گروه طالبان که اکنون در بخش هایی از افغانستان و پاکستان پراکنده اند، تروریست و آدمکش شناخته می شوند در لیبی دوران قذافی و سوریه کنونی به نام آزادیخواه نامیده می شوند که باید مورد حمایت شان قرار داد و نیازهای مالی و تسلیحاتی آن ها را تأمین نمود. به همین دلیل است که برخی از جنگ افزارهایی که از انگلستان به عربستان فروخته شده به جای عربستان به سوریه رفته در دست این گونه آزادیخواهان قرار می گیرد.
همچنین در شرایطی که دو واژه «حقوق بشر» و «دموکراسی» ورد زبان دولت مردان قدرت های  بزرگ غربی است و نگرانِ به خطر افتادن آن در کشورهای  دیگر هستند، پیرامون آنچه در حکومت های «استبدادی» شیخ های عرب، عربستان، قطر و سایر امارت نشین های  جنوب خلیج فارس می گذرد سخنی گفته نمی شود و اعتراضی صورت نمی گیرد، تو گویی در این کشورها دموکراسی به نحو احسن وجود داشته و منشور حقوق بشر به طور کامل اجرا می شود!
جنگجویانی که در سومالی و مالی تروریست نامیده می شوند و در سوریه آزادیبخش، در پی آنند که در سایه حمایت های مالی کشورهای عربی صادر کننده نفت و گاز، موضوع کهنه و فراموش شده سنّی و شیعه را دوباره زنده کنند.
وهابی ها، سلفی ها، اخوان المسلمین و ... به پیروی از سران مذهبی شان جنگ در سوریه را جهاد علیه شیعیان می دانند، کار به جایی رسیده که یکی از تلویزیون های عربی، پیروزی تیم فوتبال قطر بر عراق را پیروزی سنّی ها بر شیعیان نامید.
آیا ما ملی گرایانِ آزادیخواه این رویدادها را می بینیم که برای پیروزی آنان در سوریه دست می زنیم؟ رویداد تلخی که ممکن است فردا در عراق و سپس به امکان زیاد در ایران تکرار شود.
آیا متوجه شده ایم که برنامه ریزی قدرت های بزرگ غربی در جهت تحقق سیاست کاربُردی شان در خاورمیانه، نخست حمایت از ملت ها در مسیر سرنگونی دیکتاتورها و سپس استقرار نظام های مذهبی است؟
آیا توجه داریم که قدرت هایی که اسلامی ها را در تونس، مصر و لیبی جایگزین خودکامگانی چون بن علی، حسنی مبارک و معمر قذافی نمودند و می خواهند در سوریه نیز آن ها را جایگزین اسد سازند طبیعی است که در پی تغییر دادن جمهوری اسلامی و استقرار نظامی مردم سالار در ایران نبوده باشند؟
این فرض که ممکن است قدرت های غربی متوجه خطرهایی که اسلام گرایان تندرو در مخالفت با منافع آن ها ایجاد کرده و می کنند شده باشند، نظیر آنچه پس از حمله به افغانستان تصور می شد. با توجه به رویدادهایی که پس از اشغال افغانستان در کشورهای عربی اتفاق افتاد و در آفریقا نیز در حال شکل گرفتن است نمی تواند فرض قابل قبول بوده باشد.
شاید بهتر بتوان نتیجه گیری کرد که هر گاه اسلام گرایان افراطی بخواهند از خط قرمزی که غرب برایشان تعیین کرده است عبور نمایند و منافع اقتصادی و اعتبار سیاسی آن ها را به خطر اندازند، با واکنش تند این قدرت ها روبرو خواهند شد. آنچه اکنون در سومالی و مالی در حال اتفاق افتادن است می تواند تأییدی بر این فرضیه می تواند باشد.
شاید هم جنگ- همانطور که خمینی می گفت- در شرایط ناگوار اقتصادی کنونی کشورهای پیشرفته صنعتی نعمتی باشد در مسیر نجات اقتصاد بیمارگونه آن ها!
در ایران خودمان شاهد بودیم که ماه ها پیش از تاریخ انتخابات ریاست جمهوری اسلامی در سال 1388 بیشترین حمایت های تبلیغاتی و سیاسی برون مرز پشت سر شخصی قرار داشت که بالاترین شمار اعدام ها – پس از انقلاب  مشروطه تا کنون- در دوران هشت ساله نخست وزیری او صورت گرفته است و او نه تنها از این بابت از مردم معذرت خواهی نکرده بلکه اجرای این اعدام ها را به سود بقای انقلاب اسلامی اعلام کرده است. 
در مصر پس از آن که «مُرسی» به ریاست جمهوری رسید و همه اختیارات را به شخص خود واگذار کرد، آزادیخواهان مصر که به جای رسیدن به آزادی، دچار دیکتاتوری مذهبی شده بودند در اعتراض به این تصمیم به سمت مقر اقامت «مُرسی» به حرکت در آمدند. با وجود آنکه شمار اعتراض کنندگان شاید یک دهم شمار ایرانیانی بود که در اعتراض به تقلب در انتخابات ریاست جمهوری اسلامی به خیابان ها آمده بودند، «مُرسی» از کاخ ریاست جمهوری گریخت. در تهران اما شخص مورد حمایت رسانه ها، که هدفش رسیدن به قدرت در چهارچوب نظام جمهوری اسلامی است، با کشاندن مردمِ به جان آمده و به پا خاسته به میدان آزادی، با بیان آنکه حضور میلیونی شما برای اجرای قانون اساسی جمهوری اسلامی و بازگشت به دوران طلایی امام – یعنی دوران وحشت بزرگ - است، همانگونه که می خواست به یکی از هدف های خود که جلوگیری از سقوط نظام بود رسید.
آیا متوجه شده ایم که دو عامل بزرگ بقای نظام جمهوری اسلامی، یکی وجود جناح های قدرت در حاکمیت نظام و دیگری پشتیبانی قدرت های بزرگ غربی از این نظام است که نگران سقوط جمهوری اسلامی و جایگزین شدن آن به یک نظام مردم سالار هستند؟
ساده انگاری است وعده های فریبنده و شعارهای آزادی خواهی و مردم سالاری کسانی را باور کردن و به آن ها دل بستن.
به قول مولانا:
.   پس به هر دستی نشاید داد دست .»
چگونه به این باور رسیده ایم که کسانی که در پایه گذاری نظام استبداد مذهبی کم و بیش دست داشته و در ستم ها و جنایت هایی که در این سال ها بر ملت ایران رفته است، سهیم بوده اند، در پی سرنگونی جمهوری اسلامی، تحقق آزادی و استقرار مردم سالاری باشند؟
شک نیست در صورت تحقق آزادی، رسانه های همگانی به افشاگری سوءاستفاده های مالی، سیاسی و نیز جنایت های صورت گرفته خواهند پرداخت. همچنین استقرار مردم سالاری، اقتدار حکومت قانون که تشکیل دولت برآمده از اراده مردم، تفکیک قوای سه گانه و استقلال دستگاه قضائی نتیجه آن است، باعث خواهد شد که جای بسیاری از سردمداران و دست اندرکاران نظام اسلامی نه در پُست و مقام ریاست که پای میز محاکمه  باشد. مسلماً هیچ یک از آنان حاضر نخواهند بود پست ریاست را با پشت میز محاکمه – صرفنظر از اینکه چه آینده ای در انتظارشان خواهد بود - عوض  کنند.
حال بپردازیم به اینکه هدف قدرت های بزرگ غربی در حمایت از جناح های داخلی حاکمیت اسلامی چیست؟
آن ها با حمایت های پنهان و آشکارشان در حقیقت با یک تیر سه هدف را نشانه رفته اند:
1- جمهوری اسلامی را از سقوط حتمی رهایی می بخشند.
2- با جابجایی جناح ها در رأس هرم قدرت، به مردم و به ویژه جوانان عاصی و خشمگین وانمود می نمایند که با تغییرات در رأس هرم قدرت در حاکمیت، شرایط ناگوار و دردناک گذشته عوض خواهد شد و بدین شکل آنان را آرام و به آینده امیدوار می سازند.
3- افکار عمومی مردم کشورهای شان را  که مخالف جمهوری اسلامی هستند متقاعد می سازند که در ایران کسانی قدرت را در دست  دارند  که از قماش دیگری هستند و در پی دستیابی به جنگ افزار هسته ای و دشمنی و حذف اسرائیل از نقشه جغرافیای جهان نیستند. از این رو است که باید مورد حمایت و یاری قرار گیرند.
برخی از هموطنان ما متأسفانه  براین باورند که قدرت های غربی در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا در پی استقرار حکومت های اسلامی از نوع ترکیه هستند که به اسلام معتدل معروف شده است.
نباید فراموش کرد حکومت های دینی به قول خودشان در پی اجرای احکام شریعت هستند از این رو عنوان تندرو و معتدل دادن به آن ها خالی از معنا است.
درست است که در ترکیه به دلیل پیشینه نظام گذشته آن اسلام «تندرو» نتوانسته است شکل بگیرد ولی رفتار دولت اسلامی ترکیه با خبرنگاران رسانه ها و به رسمیت نشناختن حقوق انسانی، حفظ زبان، فرهنگ و آئین ها و سنت‌های کردان نشان از غیر دمکراتیک بودن نظام  دارد.  شاید  اگر در ایران دولت نماینده واقعی مردم بود  دولت ترکیه به خود اجازه نمی داد به بهانه پیکار با یک گروه مسلح سیاست تبعیض  درمورد کُردها اعمال نماید . 
جالب اینجاست در شرایطی که دولتهای غربی نام حزب کارگران کرد ترکیه را در فهرست سازمانهای تروریست قرارداده اند سازمان مجاهدین خلق را از آن لیست خارج کرده در آمریکا به اعضای آن آموزش نظامی میدهند.
حال باید دید در دنیای شتاب آمیز تغییرات و بازار آشفته سیاست جهانی دیگران چه خواب هایی برای منطقه و میهن ما دیده اند و وظیفه ملی و میهنی ما در این برهه از زمان چیست و در رویارویی با آن ها چه باید کرد ؟
در درجه اول لازم است که با هر سلیقه و تفکر سیاسی، عقیدتی و وابستگی سازمانی به دور اصول آزادی، مردم سالاری و اجرای مفاد منشور حقوق بشر یک ائتلاف بزرگ ملی پدید آوریم.
گرچه  شرایط و امکان های تبلیغاتی و مالی چنین حرکتی در برابر امکان های گستردة شبکه های مالی و تبلیغاتی و سیاسی حاکمیت اسلامی و جناح های وابسته به آن محدود بوده و قابل مقایسه نیست و با وجود عدم پشتیبانی قدرت های خارجی از چنین حرکتی که حتی  ممکن است به  رویارویی با آن برخیزند بسیار دشوار خواهد بود، ولی خوشبختانه چنین حرکتی از پشتیبانی مردم به ویژه جوانان که نیروی محرکه هر حرکت ملی و آزادیخواهانه هستند برخوردار می باشد.
ممکن است گفته شود که با وجود آنکه همه تلاش های سی و چند سال گذشته در شکل گیری چنین حرکتی تا کنون ناکام بوده، چه امیدی به شکل گیری آن در آینده هست؟
باید توجه داشته باشیم که چنین حرکت بزرگی حول محوریت هیچ شخصیت سیاسی که بخواهد خود را در بالا قرار داده و اعضاء شورای ملی تعیین نماید، - به همانگونه که خمینی اعضاء شورای انقلاب را تعیین کرد- شکل نخواهد گرفت.
تلاش کسانی که بجای ایجاد یک مرکزیت سیاسی در پی یافتن رهبر سیاسی هستند و امتیاز رهبر را هم در معروفیت بیشتر آن از دیگر شخصیت های سیاسی می دانند غیر  منطقی و غیر موجه است.
بیاییم یک بار برای همیشه بجای آنکه در پی رهبر و رهبرسازی باشیم یک سازمان ملی را بنیان گذاری نمائیم که هم توان و قدرت مبارزات آزادیخواهان ملی را افزایش دهد و هم مانع افتادن در دام نظام خودکامه فردی دیگری در آینده ایران گردد.
بیائیم همگام و همراه با هم، با برخورداری از حقوق مساوی، برای تحقق آزادی، استقرار مردم سالاری، اقتدار حکومت قانون و اجرای مفاد منشور حقوق بشر تلاش و پیکار کنیم تا هم خواست های تاریخی ملت ایران را تحقق بخشیم و هم مانع اجرای برنامه های شوم ایران برباد دِهِ دشمنان شویم.

هوشنگ کردستانی