ایران نوین

Monday, May 13, 2013

يگانگى تاريخى و هويتى ايران و آذربايجان

بخش اصلى هويت هر فرد يا جامعه يا ملتى برآمده از تاريخ و گذشته اوست. مثالى بزنم: فرض کنيم كسى در خيابان در حال رفتن به سوى مقصدى است، ولى در يك آن حافظه خود را به طور كامل از دست می‌دهد. با از دست رفتن حافظه، او گذشته و تاريخ خود را گم می‌كند؛ و، در نتيجه، ديگر نمی‌داند كيست و از كجا آمده و به كجا دارد می‌رود. چنين کسى بخش اصلى هويت خود را از دست می‌دهد و همه چيز را بايد از صفر شروع كند، چرا كه تاريخ و گذشته‌اش را از دست داده است. در اين حال، آنچه از هويتش براى او می‌ماند چيزى نيست جز جنسيت، فيزيونومى و  زبانى كه به آن سخن می‌گويد ــ البته زبان انسان بی‌تاريخ الکن خواهد شد. تاريخ به ما نشان می‌دهد كه چه بوده‌ايم، چه هستيم، از كجا آمده‌ايم و به كجا می‌رويم. هيچ عنصرى به اندازه تاريخ در شكل‌دهى به هويت فردی و ملى مؤثر نيست.
مدتى است كه عده‌اى خودگم‌كرده با نام جعلى «هويت‌طلبى» در پى نفى هويت تاريخى مردم آذربايجان‌ و اشتراكات تاريخى، هويتى آنان با ساير ايرانيان اند. می‌دانيم كه مقاطع اصلى يا نقاط عطف تاريخى بيش از هر بخش ديگرى از تاريخ در ساختن هويت ملت‌ها نقش دارند. حال اگر به مقاطع و سرفصل هاى اصلى تاريخ ايران و آذربايجان نگاهی بيفکنيم، مي‌بينيم كه هويت تاريخى مردم آذربايجان چيزى نيست جز هويت تاريخى ملت يگانه ايران. آذربايجان بدون ايران فاقد تاريخ و هويت است، چراكه آذربايجان خود ايران است. برای روشن‌تر شدن مقصود بايد به مقاطع و سرفصل هاى اصلى تاريخ ايران و آذربايجان نگاهی ‌افکند. توجه داشته باشيم كه تقسيمات زير (تاريخ باستان، تاريخ ميانه، تاريخ جديد، تاريخ معاصر) علمى است.
 
اولين دولت تاريخى و تاريخ باستان
اولين دولت تاريخى ايران دولت ماد بوده و ايران با دولت ماد وارد تاريخ سياسى جهان شده است. نام ديگر آذربايجان «ماد كوچك» بوده است. بدين ترتيب، آذربايجان در مقام بخشى از ملت يگانه ايران وارد تاريخ سياسى جهان شده است. آغاز تاريخ سياسى آذربايجان همانا آغاز تاريخ سياسى ايران است.
با تشكيل نخستين دولت تاريخى، ايران‌زمين دوران شكوه خود را آغاز کرد ــ دورانى نزديك به ١٤٠٠ سال. در اين دوران، ايران هميشه يكى از برترين قدرت‌هاي جهان و آذربايجان يكى از آبادترين بخش‌هاى آن بود. در آن زمان، اكثر مردم ايران، از جمله مردم آذربايجان، پيرو دين زرتشت بودند.
 
تاريخ ميانه
با سقوط ساسانيان در پى يورش اعراب، تاريخ باستان ايران و آذربايجان به پايان می‌رسد و تاريخ ميانه آغاز می‌گردد. رستم فرخزاد، كه خود آذرابادگانى بود، فرماندهى ارتش ايران در برابر يورش اعراب را بر عهده داشت. پس از حمله اعراب، ايرانيان در سراسر سرزمين خود مقاومت كردند و يكي از چشم‌گيرترين مقاومت‌ها باز هم در آذربايجان رخ داد که به «قيام بابك خرمدين» مشهور شد.
در دوران ميانه، اكثر مردم ايران، از جمله مردم آذربايجان، از دين زرتشت به دين اسلام گرويدند. در اين دوران بود كه زبان فارسى كنونى زبان مشترك ايرانيان شد. در سده‌هايى از اين دوران، ايران مركز دانش و پيشرفت جهان بود. در اين دوران تاريخى، سراسر ايران، از جمله آذربايجان، چندصد سال هدف هجوم سپاهيان ترك آسياي مركزى و مغولان بود ــ مهاجمانى كه پس از چندى همگى ايرانى شدند و خود را «شاه ايران» ناميدند. هجوم سپاهيان ترك آسياى مركزى به ايران تا اواخر سده نوزدهم ميلادى ادامه داشت. اما با آغاز حكومت صفويان و، در ادامه آن، حاکميت افشاريان و قاجاريان، سدى محكم در برابر پيشروى تركان آسياي ميانه ايجاد شد. اين يورش‌ها سرانجام در اواخر سده نوزدهم ميلادى و با استيلاى روس‌ها بر آسياى مركزى پايان يافت. بدين ترتيب، در دوران تاريخ ميانه نيز، ايران و آذربايجان هم‌هويت و هم‌سرنوشت بودند.
 
تاريخ جديد
تاريخ جديد ايران با تشكيل دولت صفويه آغاز می‌شود و ايران كنونى را می‌توان ادامه تمدن صفويه دانست. دولت صفوى، كه در آذربايجان شكل گرفت، وحدت سياسى را دوباره به ايران بازگرداند. بدين ترتيب، آذربايجان تاريخ جديد خود را نيز به منزله بخشى از ملت يگانه ايران آغاز می‌كند.
 همچنانكه گفته شد، با تشكيل دولت صفويان، سرانجام پس از چند صد سال سد محكمى در برابر يورش هاى پى در پى تركان آسياى مركزى به ايران ايجاد شده و پيشروى آنان سد شد.
در اين دوران، تشيع به مثابه عنصرى فرهنگى بخش مهمى از فرهنگ ملى ايرانيان شد. در دوران صفويه، شهرهاى ايران، به ويژه اصفهان و تبريز، از آبادترين شهرهاى جهان بودند. البته تبريز در پى يورش سپاهيان عثمانى ويران گشت و سالها طول كشيد تا دوباره آباد شود؛ اما متأسفانه به جايگاه پيشين خود برنگشت. در دوران قاجار، تبريز شهر دوم ايران و وليعهدنشين بود. 
تاريخ معاصر
تاريخ معاصر ايران با انقلاب مشروطه آغاز می‌شود. در اين انقلاب، آذربايجان نقشى اساسى و تعيين‌كننده داشت. (البته عده كمى از تاريخ‌دانان آغاز تاريخ معاصر ايران را جنگ‌هاي ايران و روس می‌دانند ــ جنگهايى که باز هم محل وقوع بسيارى از آنها آذربايجان بود و فرماندهى ارتش ايران را نيز عباس‌ميرزا، كه خود را آذربايجانى مى دانست، بر عهده داشت.) شايد كمتر انقلابى در جهان به شكوه و عظمت انقلاب مشروطه بوده باشد. آرمان‌هاى انقلاب مشروطه هنوز در جهان معتبر است ــ انقلابى كه برخاسته از «مكتب تبريز» بود. پس آغاز تاريخ معاصر آذربايجان و ملت يگانه ايران باز هم يکى بوده است.
آرمان‌هاى انقلاب مشروطه اکنون با گذشت يك سده در ميان ايرانيان منتشر شده و نويددهنده آينده‌اى درخشان براى ايران است. با توجه به سقوط اتحاد جماهير شوروى، نشر افكار مدرن در ميان اغلب ايرانيان، ذخاير طبيعى ايران، موقعيت سوق‌الجيشى كشور، وجود صدها هزار متخصص در درون كشور، در صورت استقرار حكومتى دموکرات و ملى، ايران به سرعت يكى از ده قدرت برتر جهان خواهد شد ــ اتفاقى كه خوشايند بسيارى از بيگانگان نيست. ما راه انقلاب مشروطه در برقرارى دموكراسى را بايد تا انتها طی کنيم؛ و آن گاه همه درها به روى ما باز خواهد شد.
در هر يک از اين مقاطع اصلى تاريخى و هويتى، يگانگى ايران و آذربايجان مطلق است. در همه اين دوران‌هاى تاريخ‌ساز و تمدن‌ساز و هويت‌ساز، آذربايجان بخشى تفكيك‌ناپذير از ايران بوده است. آذربايجان در جدايى از ايران بی‌تاريخ و بی‌هويت است، زيرا هويت و تاريخی يکسان با ايران دارد. آذربايجان جدا از ايران مانند فردى است كه در خيابان يك آن حافظه خود را كاملاً از دست می‌دهد. چنين کسى همه چيز را بايد از صفر شروع كند و تاريخ و هويتى دروغين براى خود بسازد، البته اگر اصلاً چنين کاری ممکن باشد. در حالى كه مردمانى كه تنها چندصد سال تاريخ مشترك داشته‌اند خود را ملت‌هايى واقعى و كهن و تاريخى می‌نامند، درباره ايران و آذربايجان با اين تاريخ چندهزارساله مشترك چه بايد گفت؟ آذربايجان هميشه سر ايران‌زمين باقى خواهد ماند، چرا كه آذربايجان بدون ايران بی‌هويت است و ايران بدون آذربايجان ناقص.


 http://bashirtash.org/2013/04/28/%D9%8A%DA%AF%D8%A7%D9%86%DA%AF%D9%89-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%D9%8A%D8%AE%D9%89-%D9%88-%D9%87%D9%88%D9%8A%D8%AA%D9%89-%D8%A7%D9%8A%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D9%88-%D8%A2%D8%B0%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D9%8A%D8%AC%D8%A7/

انتخابات رياست‌جمهورى يا جنبش اجتماعى

فرض كنيد كه شخص شما همين امروز با پشت سر گذاردن هفت‌خوان رستم به مقام رياست‌جمهورى برسيد. اولين اتفاق اين است كه سپاه پاسداران يك تيم حفاظتى براى شما مي‌فرستد؛ و از آن پس، شما در محاصره كامل اين تيم حفاظتى هستيد. مسلماً خود شما، چون فرمانده نيروهاى مسلح‌ نيستيد، حق تشكيل گارد ويژه براى حفاظت از خود نداريد.
سپس به كاخ رياست جمهورى نقل مكان خواهيد كرد ــ جايى كه به احتمال قريب به يقين دستگاه‌هاى اطلاعاتى در هر سوراخ و سنبه‌اش ميکروفن و دوربين کار گذاشته‌اند. احتمالاً حتى در دستشويى نيز در امان نيستيد. خودتان را كاملاً لخت و عريان احساس مي‌کنيد و می‌دانيد كه كوچك‌ترين سخن شما نيز توسط دستگاه‌هاى شنود نيروهاى مختلف اطلاعاتى ضبط و بررسى خواهد شد.
اما به هر حال بايد كارتان را شروع كنيد. نخستين كار تشكيل هيئت دولت است. چگونه می‌خواهيد وزيران خود را انتخاب كنيد؟ آيا نظر ولى فقيه را لحاظ خواهيد كرد يا نه؟ چه وزيرانى را به آيت‌الله خامنه‌اى پيشنهاد خواهيد كرد؟ می‌دانيد كه، اگر آيت‌الله خامنه‌اى موافق وزراى انتخابی‌تان نباشد، هيچ بختى براى گرفتن رأى اعتماد از مجلس نخواهيد داشت؛ اما اگر وزيران شما به تأييد آيت‌الله خامنه‌اى برسند، در مجلس هم رأى اعتماد می‌گيرند. در اين صورت مطمئن باشيد كه اكثر وزيران اصلى شما از ولى فقيه بيشتر حرف‌شنوى خواهند داشت تا از شما. اگر بخواهيد در انتخاب وزيران تنها نظر خودتان را اعمال كنيد، هرگز نخواهيد توانست هيئت دولت تشکيل دهيد. در اين صورت چه می‌كنيد؟ يا تا به انتها می‌رويد و، در نتيجه، «نظام» از راه‌هاى قانونى شما را بركنار خواهد كرد يا در نهايت مجبور به عقب‌نشينى و سازش خواهيد شد.
حال اصلاً فرض بگيريم (فرض محال که محال نيست) شما بتوانيد هيئت دولت دلخواه تان را تشکيل دهيد. چگونه لوايح تان را به تصويب مجلس خواهيد رسانيد؟ شوراى نگهبان چگونه آنها را تصويب خواهد كرد؟ با قوانينی که مجلس به اشاره «نظام» برای محدود ساختن شما تصويب می‌کند چه خواهيد کرد؟ در زمينه فرهنگى، در برابر تصميمات شوراى عالى انقلاب فرهنگى، كه در حكم قانون است، چه خواهيد كرد؟ در برابر اقدامات نيرو انتظامى در برخورد با زنان و جوانان چه خواهيد كرد؟ همه اين نهادها از نظر قانونى زير نظر رهبری‌اند. چگونه از بسته شدن روزنامه‌ها با حکم دستگاه قضا جلوگيرى خواهيد كرد؟ با توجه به اينكه وزارت خارجه مجرى سياست‌هاى شوراى امنيت ملى است و بسيارى از اعضای اين شورا مستقيماً يا به‌واسطه منصوب رهبری‌اند، چه كار مهمى در سياست خارجى از دست شما برمی‌آيد؟ در زمينه‌هايى چون رابطه با آمريكا و بحران اتمى، و در مورد كشورهايى مانند عراق و سوريه و لبنان و افغانستان، شما به هيچ وجه حق ورود نداريد. در زمينه سياست‌هاى اقتصادى، با توجه به آنكه مسئله تحريم‌ها در حوزه كارى شما نيست و با توجه به اينکه اصل اقتصاد كشور در دستان سپاه و بنيادهاست، چه می‌توانيد بكنيد؟
با اين همه، البته بايد پاسخ‌گو باشيد؛ و پاسخ مردم را چگونه می‌دهيد، زمانى كه می‌ببينيد اميدشان به شما دارد تبديل به يأس و استيصال می‌شود؟ در اين حال، راهى براى رهايى نداريد، جز روى آوردن به مردم و درخواست كمك از آنان. آرى، تنها راه موفقيت احتمالى شما تكيه بر جنبش اجتماعى است و بس. اين بن‌بست را جز با جنبش اجتماعى نمی‌توان شكست.
قانون اساسى جمهورى اسلامى بر اصل ولايت فقيه استوار است؛ و تكيه بر آن جز گير افتادن در دستان ولى فقيه و شوراى نگهبان و قوه قضاييه و مجمع تشخيص مصلحت و … عاقبتی نخواهد داشت. اعمال حقوق ملت با چنين قانونى ممكن نيست. فصل سوم قانون اساسى، با توجه به شروطى كه در پايان هر اصل آن آمده است و با توجه به اختيارات ولايت فقيه، هرگز قابل اجرا نخواهد بود.
بر اساس همين قانون اساسى بود كه هاشمى رفسنجانى، مرد شماره يك كشور در سال ١٣٦٨، در پايان دوره رياست‌جمهوری‌اش آن گونه ضعيف و ناتوان شد. اين ساختار حقوقى، و نه حقيقى، بود كه رفسنجانى را از اريكه قدرت به زير كشاند و آيت‌الله خامنه‌اى را به قدرت مطلقه تبديل ساخت. علت شكست خاتمى نيز همين قانون اساسى و ساختار حقوقى بود. اما هر دوى آنان، به ويژه خاتمى، بخت پيروزى داشتند؛ اگر به جنبش اجتماعى توسل می‌جستند ــ كارى كه خاتمى هميشه از آن گريزان بود.
مسئله ما ايرانيان انتخابات رياست‌جمهورى نيست، بلكه جنبش اجتماعى است. دغدغه ما بايد دميدن در آتش زير خاكستر جنبش سبز باشد. هر كه بتواند با حضور در انتخابات، جنبش اجتماعى را در راستاى حقوق شهروندى فعال كند، بايد از او دفاع كرد؛ و به عکس، به هيچ وجه نبايد از كسى حمايت كرد كه، در توهم استفاده از ابزار قانونى، جنبش اجتماعى را به هيچ می‌انگارد.
راه رهايى ايران از جنبش اجتماعى مى گذرد و نه از صحنه آرايى هاى انتخاباتى جمهورى اسلامى. انتخابات تنها زمانى می‌تواند مفيد باشد و در خدمت «نظام» قرار نگيرد كه به خدمت جنبش اجتماعى درآيد.


 http://bashirtash.org/2013/04/21/%D8%A7%D9%86%D8%AA%D8%AE%D8%A7%D8%A8%D8%A7%D8%AA-%D8%B1%D9%8A%D8%A7%D8%B3%D8%AA%E2%80%8C%D8%AC%D9%85%D9%87%D9%88%D8%B1%D9%89-%D9%8A%D8%A7-%D8%AC%D9%86%D8%A8%D8%B4-%D8%A7%D8%AC%D8%AA%D9%85%D8%A7%D8%B9/

Wednesday, April 17, 2013

خيمه‌ شب‌بازى@ انتخابات رياست‌جمهورى



پرده يكم
ــ در سال ١٣٨٨، غاصبان حقوق ملت به آنان گفتند می‌خواهيم رئيس‌جمهور انتخاب كنيم؛ همه بشتابيد و در اين انتخابات شركت كنيد كه سرمايه و آبرويى است براى «نظام».
 
ــ مردم، كه حقوق شهروندی‌شان غصب شده بود و گرفتار مشكلات بی‌شمار اقتصادى، اجتماعى، فرهنگى بودند، با اميد به اينکه مى توانند سرانجام بر سرنوشت خود حاكم گشته و با انتخاب رييس جمهور دلخواهشان، شرايط كشور را در راستاى خواسته هاى خود دگر كنند، به شوق آمدند و آماده شركت در اين انتخابات شدند.

پرده دوم
ــ حكومت گفت: اى مردم، خيال نكنيد كه انتخابات رياست‌جمهورى در ايران مانند انتخابات رياست‌جمهورى در ديگر کشورهای جهان است. در همه كشورهاى جهان، زمانى كه مردم به صورت مستقيم رييس جمهور خود را بر می‌گزينند، رئيس‌جمهور فرد اول كشور است و مسئول همه سياست‌هاى كلان كشور؛ اما در كشور ما اختيار با ولى فقيه است. رئيس‌جمهور حداکثر بازوی اجرايى او و، به عبارتی، «تداركاتچى» است و حق دخالت در حوزه‌هاى قدرت ولى فقيه را ندارد. اگر بخواهيد، مي‌توانيد او را، به تعبير قانون اساسى كشور، مقام دوم كشور بخوانيد؛ اما بدانيد که فاصله‌اى نجومى با مقام اول كشور (ولى فقيه) دارد. 

ــ مردم، با اين كه می‌ديدند با انتخاب رئيس‌جمهور نمی‌توانند تغييراتى اساسى در كشور ايجاد کنند، گفتند: باشد، باز هم در انتخابات شركت می‌كنيم؛ شايد رئيس‌جمهور بتواند بخش كوچكى از مشكلات ما را حل كند. مردم با خود گفتند رئيس‌جمهور نماينده ما در حاكميت هم خواهد بود و شايد از طريق او بتوانيم نقشى در اتخاذ سياست‌هاى كلان كشور ايفا كنيم.
 
پرده سوم
ــ حكومت به مردم گفت: اشتباه نكنيد! شما نمی‌توانيد به هر که خواستيد رأی دهيد. البته انتخابات آزاد است؛ اما هيچ گروه مخالفى حق معرفى نامزد خود را ندارد. هدف از انتخابات پيش از هر چيز كسب اعتبار از رأى و حضور شماست. اين انتخابات زيورى است بر جامه نظام تا فقط جهانيان ببينند كه حكومت ما، كه همه حقوق شما از اوست، نماينده واقعى شماست. براى انتخاب رئيس‌جمهور شما فقط می‌توانيد به كسانى كه ما صلاحيت آنان را تأييد مي‌كنيم رأى دهيد.
 
ــ مردم خود را صغيرتر از آنچه گمان می‌كردند يافتند؛ اما اين تحقير را نيز پذيرفتند، به اين اميد كه بالاخره در ميان تأييدصلاحيت‌شدگان بتوانند کسی را که به خودشان نزديک‌تر است برگزينند. مردم گفتند: نامزدها به رأى ما نياز دارند؛ پس شايد براى كسب رأى ما برنامه‌هايی عرضه کنند كه اجرايشان اندکی اين حال زار ما را بهبود بخشد و از خواری ما بکاهد. آرى، على رغم همه اين دست‌اندازی‌هاى حكومت بر حقوق ابتدايى خويش، در انتخابات شركت خواهيم كرد!
 
پرده چهارم
ــ حكومت نامزدهاى منتخبش را توسط روحانيان شوراى نگهبان اعلام كرد: آقايان موسوى، كروبى، رضايى، احمدی‌نژاد.  حکومت گفت اکنون شما می‌توانيد از ميان اين چهار تن يكى را براى سمت رياست‌جمهورى برگزينيد. فراموش نكنيد كه در نظام ما اصل ولى فقيه است. پس فريب كسانى را كه در پی رأى شما هستند نخوريد. بدانيد كه هر رأيى كه می‌دهيد به جيب نظام و شخص مقام معظم رهبرى خواهد رفت. رأی شما اعتبار مقام معظم رهبرى در نزد جهانيان است. بشتابيد که رهبرى بی‌صبرانه منتظر شركت حماسى شما در انتخابات است.
 
ــ مردم هاژ و واژ مانده‌اند! از ميان اين همه شخصيت سياسى در كشور، تنها چهار نفر تأييد صلاحيت شده‌اند ــ همگى از سردمداران اصلى نظام جمهورى اسلامى: يك نفرشان هشت سال نخست وزير نظام؛ ديگرى هشت سال رئيس مجلس نظام؛ سومى شانزده سال فرمانده سپاه پاسداران نظام؛ و آخرى رئيس جمهور كنونى نظام! پس ديگران كجايند؟ كدام يك از رهبران اپوزيسيون داخل كشور می‌تواند در اين انتخابات شركت كند؟ آيا نامزد ديگرى در اين مملكت نبود؟ مردم باز می‌گويند: علی‌رغم همه اين خيمه‌شب‌بازی‌ها و علی‌رغم اينكه می‌بينيم چگونه حقوق ما را غصب كرده‌اند و مانند مردمان سرزمينى اشغالى با ما رفتار می‌كنند و با اينکه می‌دانيم كار چندانى از رئيس‌جمهور انتصابى ـ انتخابى برنمی‌آيد، باز هم در انتخابات شركت می‌كنيم؛ به ويژه آنكه رئيس پيشين مجلس از «تغيير» سخن مي‌گويد و نخست‌وزير پيشين نيز ظاهراً شخصيتى محکم دارد و بر پيمان خود استوار است. آرى، علی‌رغم همه اين خواری‌ها در انتخابات رياست‌جمهورى اسلامى شركت خواهيم كرد.
 
پرده پنجم
ــ حكومت: بشتابيد، بشتابيد و حماسه جديدى بسازيد! چنان كه بارها گفته‌ايم، هر رأى شما در صندوق انتخابات رياست‌جمهوری پيش از همه رأی به رهبرى نظام است. بياييد و، با رأى دادن به يكى از اين چهار منتخب نظام، بر اعتبار و آبروى نظام بيفزاييد. مطمئن باشيد كه ما اين رأى شما را محكم بر دهان كسانى خواهيم کوبيد که می‌گويند در ايران دموكراسى نيست و حكومت شما مشروعيت ندارد.
«همه باید اصرار داشته باشید که در انتخابات شرکت کنید. به نظر من مسئله‏ى اول در انتخابات، مسئله‏ى انتخاب این شخص یا آن شخص نیست؛ مسئله‏ى اول، مسئله‏ى حضور شماست. حضور شماست که نظام را تحکیم میکند، پایه‏هاى نظام را مستحکم میکند» (١) 
مطمئن باشيد كه تا چند ساعت ديگر با اعلام تعداد كسانى كه با شركت در اين انتخابات بار ديگر با رهبرى بيعت کرده‌اند جهانيان را شگفت‌زده خواهيم كرد.
 
ــ مردم با شور و شوق در اين خيمه‌شب‌بازى شركت می‌كنند. اكثريت به موسوى رأى می‌دهد. آنان منتظرند تا برنده شدن موسوى در انتخابات اعلام شود.
 
پرده ششم
ــ حكومت به نشانه پيروزی خود و در جواب مردم شصت نشان می‌دهد! و نتايج شمارش آراء را سريعا اعلام مي‌كند: رئيس‌جمهور احمدی‌نژاد است. مردم نتوانسته‌اند جواب صحيح سؤال چهار‌گزينه‌اى نظام را پيدا کنند: گزينه صحيح احمدی‌نژاد بود و نه موسوى. مردم در اين انتخابات رد شدند؛ چون نتوانستند نظر رهبری را کشف کنند.
 »مردم رئیس‌جمهور را انتخاب نمی‌كنند، به رهبر پیشنهاد می‌دهند….رهبر می‌تواند تنفیذ بکند یا نکند.» (٢)

ــ مردم خوار شده و بازيچه دست ولي فقيه به‌پاخاستند و فرياد زدند «رأي من كو»! و پاسخ نظام به آنان گلوله بود. مردم را پس از بازيچه ساختن و تحقير به خون نشاندند.
 
[تا مدتى پيش خيال می‌كردم كه انتخابات رياست جمهورى ٨٨ شش پرده داشت؛ اما پرده هفتم اين انتخابات مدتهاست آغاز شده است.]
 
پرده هفتم
آيت‌الله خامنه‌اى، پس از آنكه حتا انتخاب مردم از ميان چهار گزينه پيشنهادی خود را نپذيرفت و شخص مورد علاقه‌اش را به رياست جمهوری رساند، گام نهايى را برداشت و از رئيس‌جمهور تداركاتچى خود نيز خلع يد کرد. در اين پرده، عروسک‌گردان خود به صحنه آمد و عروسک را به گوشه‌ای افکند تا حتی ذره‌ای توهم برای تماشاييان مبتدی باقى نماند. كار رئيس‌جمهور در نظام جمهورى اسلامى بدان جا رسيده است كه حتا حق ندارد رئيس يك دانشگاه را بركنار كند. تقريباً ديگر هيچ يك از وزيران از رئيس‌جمهور شنوايى ندارند و مستقيما از دفتر رهبرى فرمان مي‌گيرند. برگزارى انتخابات بعدى نيز در دستان وزير كشورى است كه مستقيما از رهبر فرمان می‌گيرد. اگر پيش از اين رئيس‌جمهور تداركاتچى و بازوى اجرايى بود، امروزه حتا تداركاتچى نيز نيست. امروزه رئيس‌جمهور در نظام اسلامى صورتی تشريفاتى و بيكاره‌ای كامل است و بس.  ولى فقيه ديگر كوچك‌ترين اعمال اراده رئيس‌جمهور را تحمل نخواهد كرد. تلاش‌هاى احمدی‌نژاد براى مقاومت در برابر ستاندن بازمانده اختياراتش نيز به هيچ جا نرسيده است. «رییس جمهوری آینده هر که هست فقط باید دستورات رهبری و اسلام را اجرا کند». (٣) پرده هفتم را هنوز خيلی‌ها خوب درنيافته‌اند.
 امروزه، تنها علت وجودى رئيس‌جمهور در نظام اسلامى اين است كه گناه همه شكست هاى مفتضحانه سياست هاى ولى فقيه را به گردن وى بياندازند و او را مقصر اصلى اين شکست‌ها نشان دهند.  او مسئول داخلى تمامى مشكلات و مقصر اصلى سوء مديريت معرفى شود تا انگشت هاى اتهام به سوى وى نشانه رود و نه رهبر. رئيس‌جمهور در جمهورى اسلامى يک کار دارد و بس: سپر بلاى رهبر و پاسخگوى سياست‌هاى غلط او. بدين گونه رهبر هرگز پاسخگو نخواهد بود. در ضمن، از رئيس جمهور می‌توان برای اجرای نمايش انتخابات و كشاندن مردم به پاى صندوق رأى و تزيين نظام نيز استفاده كرد.

پرده هشتم
انتخابات رياست‌جمهورى ٨٨ پرده آخرى نيز دارد. اين واپسين پرده در حال اجراست. اکنون، پس از اين همه خوارداشت و سركوب، پس از به خون نشاندن مردم معترض به تقلب و نقض حقوق ابتدايی‌شان، عده‌اى در فكر شركت در انتخابات رياست‌جمهورى ٩٢ در چارچوب شروط رهبرند. شركت در انتخابات رياست‌جمهورى ٩٢، (٤) مهر تأييدى است بر روا بودن همه آنچه در انتخابات ٨٨ بر ايران و ايرانيان رفته است. شركت در چنين انتخاباتى به قربانى كردن گفتمان جنبش سبز-جنبشى كه سرمايه بزرگ ملى ماست- می‌انجامد. با تجاربى كه رهبر به دست آورده است، در اين انتخابات هر كس كه توان ايجاد جنبش اجتماعى داشته باشد حق نامزد شدن نخواهد داشت.. رهبرى می‌خواهد، در پرده هشتم انتخابات رياست‌جمهورى ٨٨، دست‌هاى خونين خود را با آب حضور اصلاح‌طلبان در انتخابات ٩٢ بشويد؛ بدون آنكه بگذارد شخصيتهای برجسته آنان، كه توان بسيج مردمى دارند، نامزد شوند.
بشتابيد! بشتابيد! «انتخابات در کشور ما مظهر حماسه سياسی است؛ مظهر اقتدار نظام اسلامی است؛ مظهر آبروی نظام است. آبروی جمهوری اسلامی به انتخابات و حضور مردم در پای صندوق‌های رأی و تأثير يکايک مردم در انتخاب مديران کشور است… دشمنان ملت ايران هميشه سعی کرده‌اند انتخابات را از شور و هيجان بيندازند، برنامه‌ريزی کردند که مردم را از حضور در پای صندوق‌های رأی باز بدارند، مردم را دلسرد کنند، مردم را نااميد کنند. هميشه دشمنان ما سعی کردند اين انتخابات را بی‌‌رونق کنند… گسترش مشارکت و حضور گسترده مردم در انتخابات اهميت دارد. شور انتخاباتی در کشور و حضور مردم پای صندوق‌های رأی می‌تواند تهديدهای دشمنان را بی‌اثر کند، می‌تواند دشمن را نااميد کند؛ می‌تواند امنيت کشور را تأمين کند.» (٥)
 
   

١- سخنان آيت‌الله خامنه‌اى
٢- .محسن رفيقدوست در مصاحبه با سايت جماران
٣- سخنان على سعيدى نماينده رهبر در سپاه 
٤- نماينده رهبرى در سپاه: وظیفه ذاتی ما «مهندسی معقول و منطقی انتخابات» است.
٥- سخنرانى آيت‌الله خامنه‌اى در يكم فروردين ١٣٩٢، در مشهد

برگرفته از 

Thursday, April 11, 2013

عوام فریبی و همسویی با منافع بیگانگان - هوشنگ کردستانی






عوامفریبی و خدمتگزاری به  منافع بیگانگان دو صفت بارز از ویژگی های محمود احمدی نژاد رئیس جمهور برگزیده ولی فقیه است.



او که در دروغ پردازی و عوام فریبی گوی سبقت را از امامش روح الله خمینی ربوده، بازیچه  دست اسفندیار مشاعی است که در گذشته از عوامل سطح پائین دستگاه امنیتی شهر آمل بود و این روزها ادعای ملی گرایی دارد.



گفته شده که مشاعی، احمدی نژاد را نزد یکی از پیروان طریقت برده که گویا رسیدن به ریاست را در چهره او دیده است! پس از این دیدار بود که احمدی نژاد باورش شد که به مقام های بالایی خواهد رسید.



احمدی نژاد به یاری نوحه خوانی و تملق گویی- که از نیازهای خودکامگان است- در دستگاه ولایت تا آنجا خود را بالا کشید که علی خامنه ای او را نزدیکتر از علی اکبر رفسنجانی به خود خواند و برای تثبیت او در ریاست جمهوری بر درستی انتخاباتی که نادرستی آن بر کسی پوشیده نبود تأکید گذارد و باقی مانده آبروی خود را اگر هم داشت، بر باد داد.



احمدی نژاد تحت تأثیر گفته های تعارف آمیز «پیر طریقت» و تلقین های همیشگی مشاعی و سپس با مشاهده بازتاب گسترده  گفته ها و یاوه گویی های ناپخته و به دور از خِرَد سیاسی اش در رسانه های جهانی، تا آنجا پیش رفت که خود را  نماینده امام غائب می داند و به دروغ وانمود می کند که با او در تماس است! و حضرت مدیریت اداره امور جهان را به او واگذار کرده است! او که خود را نماینده امام نادیده می داند، روحانیون و حتی مراد خود مصباح یزدی را به هیچ می انگارد و بر این باور است که نماینده امام غائب، بر ولی فقیه برتری دارد  و مقام نخست در جمهوری اسلامی حقاً از آنِ اوست. او خوب می داند که چنانچه قدرت اجرایی از دست باند او بدر رود سرنوشتی دشوارتر از آنچه بر اصلاح طلبان و محمد خاتمی رفته است، در انتظار اوست، از این رو در مقابل ارباب و ولی نعمت سابقش ایستاده و نغمه «بگم، نگم» را ساز کرده است.



او از سویی می کوشد با عوام فریبی و دادن وعده و وعید، توده های نیازمند را پشتیبان خود  کرده و از سویی دیگر با اتخاذ سیاست های اقتصادی و سیاسی در راستای منافع قدرت های بزرگ جهانی میزان خدمتگذاری اش را ثابت تا پشتیبانی آن ها را در جنگ قدرت درون حاکمیت اسلامی به سود خود جلب نماید.



از گفته های قصار اوست:



در ایران زندانی سیاسی نداریم! مشکل اقتصادی نداریم! تورم وجود ندارد! دولت او پاکیزه ترین دولت هاست!



اخیراً نیز برای فریفتن مردم نیازمند به سرپناه به آنان وعده واگذاری هزار متر مربع زمین داده است تا تبدیل به خانه و باغ نمایند!



به فرض آنکه به آن ها زمین هم داده شود بسیاری قادر به ساختن دیوارهای آنهم نخواهند بود چه برسد به خانه و باغ!  او قادر نیست محاسبه کند اگر عرض زمین های اهدایی هر کدام بیست متر و چنانچه به بیست میلیون خانواده زمین داده  شود، جمع عرض این زمین ها در حدود چهار صد کیلومتر یعنی مسافتی در حدود فاصله تهران – اصفهان را در بر خواهد گرفت.



بنا بر آمار منتشر شده درآمدهای نفتی ایران در هفت سال 1384 تا 1391 بیش از مجموع درآمدهای نفتی از زمان بستن قرارداد دارسی تا 1384 بوده است. چنانچه به «این رقم کلان» درآمدهای گاز را نیز نیز بیفزائیم با آن می شد صدها کارخانه صنعتی، مراکز تولیدی، پالایشگاه های نفت، کشیدن بزرگراه ها و راه آهن شهری و میان شهری و ساختمان برای نیازمندان ایجاد کرد و کشور را نیز از واردات بسیاری از فراورده های ساخت خارج بی نیاز نمود و به مشکل بیکاری که عامل بزرگ بدبختی جامعه است، پایان داد.



او در عوض به گونه ای عمل کرده است که کارخانه ها و مراکز تولیدی موجود هم تعطیل گردیده و کارگران، کارمندان و مهندسان آن ها بیکار شده اند. در برابر چنین وضعیت  تأسف آور و اندوه بار پدید آمده او مردمی را که می توانستند با سودبری از نیروی بازو، هوش، تجربه و ابتکار خود زندگی آبرومندی فراهم آورند  و نیازمند به هیچ جایی نباشند، چشم به راه پرداخت یارانه های دولتی کرده است.



با اتخاذ سیاست خرید فراورده های ساخت خارج، ضمن یاری رساندن به اقتصاد بیمارگونه قدرت‌های جهانی، درآمدهای حاصل از نفت و گاز را مجدداً به خارج برگشت داده است، در نتیجه مبلغ یارانه های دریافتی  مردم در عمل به مصرف خرید فراورده های ساخت خارج می رسد،  یعنی همان سیاست فروش منابع زیر زمینی به بهای ارزان به بیگانگان و بازگرداندن دوباره پترودلارها به خریداران منابع زیرزمینی با خرید فرارده هایی که بسیاری از آن ها را می شد با یک برنامه ریزی دقیق و حساب شده در داخل کشور تولید کرده و نیاز به خرید از خارج نبود.



این سیاست ضد ملی برای سردمداران اسلامی دو امتیاز داشته و دارد:



نخست آنکه تعطیل شدن کارخانه ها و مراکز تولیدی مانع تجمع و اعتصاب کارگران و کارکنان آن‌ها می گردد که سردمداران اسلامی به شدت از آن وحشت دارند.



دوم آنکه با خرید فرآورده های خارج، درصد دریافتی های دست اندرکاران، مطمئن و محفوظ بوده و محرمانه  به حساب های بانکی شان واریز می شود. همین دریافتی هاست که باندهای درون حاکمیت را به ثروت های بادآورده و افسانه ای رسانده است. البته این تنها یک نمونه از سوء استفاده های دست اندرکاران نظام است، تو خود حدیث مفصل بخوان از این مُجمل.



سوء استفاده از اعتقادات مذهبی مردم و عنوان نمودن نزدیک بودن ظهور امام زمان و داشتن نمایندگی از جانب او، برای پیروزی بر رقیبان انتخاباتی آینده می باشد. سر دادن شعارهای بی پشتوانه عملی ضد آمریکایی به ویژه ضد اسرائیلی که در ظاهر برای کسب محبوبیت میان توده های مردم مسلمان کشورهای عربی است در نهایت  سبب یاری رساندن به جناح های هوادار جنگ در اسرائیل می باشد.



هر زمان دولتمردان حامی جنگ در اسرائیل برای حفظ قدرت به لبنان،  فلسطین یا سوریه حمله هوایی کرده و یا به کِشتی کمک رسانی به مردم فلسطین یورش برده اند و میان کشورها و افکار عمومی جهان منزوی گردیده اند، احمدی نژاد با سر دادن شعارهای ضد اسرائیلی و حذف این کشور از صفحه جغرافیای جهان به جنگ طلبان یاری داده است که به استناد به این که موجودیت کشورشان در خطر است، با عنوان کردن حق دفاع مشروع بر آتش افروزی های خود سرپوش گذارده اند.



در کمتر از دو ماه باقی مانده به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری اسلامی جنگ قدرت میان جناح های رقیب آنچنان شدت گرفته که ممکن است تا حذف یکدیگر پیش روند، چه بسا شاهد رویدادهایی باشیم که قابل پیش بینی نبوده باشد.



شنیده می شود که احمدی نژاد گفته است چنانچه صلاحیت اسفندیار مشاعی توسط شورای نگهبان رد شود از برگزاری انتخابات در تاریخ تعیین شده خودداری خواهد کرد.



فرض را بر این بگیریم که شورای نگهبان قانون اساسی به پیروی از خواست ولی فقیه صلاحیت مشاعی را رد و احمدی نژاد نیز از برگزاری انتخابات خودداری کند، در این صورت چه پیش خواهد آمد و جنگ امام زمانی ها با روحانیت به کجا خواهد کشید؟



1- ممکن است مجلس اسلامی که اکثریت آن دست  نشانده خامنه ای هستند به دلیل عدم اجرای وظایف قانونی، احمدی نژاد را از ریاست خلع نمایند، تصمیمی است که مدت ها است در پی اجرای آنند و خامنه ای مانع آن شده است.



2- ممکن است احمدی نژاد مدارک ادعایی خود را رو کند. احمدی نژاد احتمالاً با افشاگری می خواهد حقایق پشت پرده را رو کرده و امیدوار است که آبرویی برای ولی فقیه باقی نگذارد.



اساساً خامنه ای در میان آزادیخواهان، ملی گرایان و به ویژه جوانان آبرویی ندارد که با افشاگری از میان برود. توده های مذهبی و کسانی هم که به دلیل نیاز مالی در خدمت نظام هستند نیز در نهایت میان خامنه ای و احمدی نژاد اولی را ترجیح می دهند. از این رو به نظر نمی رسد افشاگری های  احتمالی احمدی نژاد راه بجایی ببرد.



مشکل احمدی نژاد و باند او، این است که ثروت های بادآورده ناشی از سوء استفاده های مالی و وام های بانکی و نیز درصدهای بدست آورده از واردات، آنچنان به مذاق شان مزه کرده که حاضر  به از دست دادن آن ها نیستند در ضمن به شدت از آینده ای که در صورت از دست دادن قدرت انتظارشان را می کشد وحشت دارند. میان این دو وضعیت یعنی حفظ قدرت و سوء استفاده های مالی تا برکناری از قدرت و پی آمدهای پس از آن تفاوت بسیار است. .



در کشمکش جنگ قدرت میان جناح ها، احمدی نژاد می کوشد از گرایش ملی گرایی مردم نیز سوء استفاده نماید.



شعارهایی که داده می شد و حرکت هایی که انجام می گیرد، همه در جهت سوء استفاده از احساسات میهن دوستانه مردم است. غافل از اینکه هیچ ایرانی آزاده و ملی گرا او را ملی نمی داند.



یک ملی گرا هرگز دروغ نمی گوید، سوء استفاده مالی نمی کند، آزادیخواهان را زندانی، شکنجه و اعدام نمی کند، از جانیان حمایت نمی کند، و آن ها را در قدرت نگه نمی دارد.  



امیدواری سوء استفاده از احساسات مهین دوستانه ملت ایران جهت پیروزی بر جناح‌های رقیب رؤیایی است که به حقیقت نخواهد پیوست.



تحریم انتخابات پیش رو نشان خواهد داد که مردم ایران ارزشی برای هیچ یک از  جناح های قدرت در جمهوری اسلامی قائل نیستند و به حق آن ها را شریک جرم در جنایت ها و ستمگری هایی که در سی و چهار سال گذشته بر مردم رفته است می دانند.



تردید نیست در جنگ قدرت کنونی هر جناحی هم که برنده شود، حکومت اسلامی به شدت تضعیف خواهد شد و از آن پس توان رویاروئی و سرکوب مردم آزادیخواه را نخواهد داشت.



این امکان هم هست که با ادامه جنگ قدرت و عدم پرداخت احتمالی یارانه ها با توجه به گرانی و تورم کمرشکن و ضعف بنیه مالی مردم، یک شورش ناگهانی دور از انتظار در ایران اتفاق افتد.



وظیفه نیروهای ملی بویژه جوانان است که از امروز آماده باشند و خود را برای چنان پیش آمد احتمالی آماده نمایند تا ضمن تلاش در جهت استقرار هر چه زودتر مردم سالاری، امکان دخالت عوامل بیگانه در جهت ایجاد شورش های احتمالی در برخی از استان های مرزی داده نشود.

Monday, April 1, 2013

نیروهای ملی و "بازی" انتخابات جمهوری اسلامی




هر چه به برگزاری" بازی" انتخابات نظام اسلامی حاکم بر ایران نزدیک می شویم، شاهد تحرکات بیشتر کنشگران سیاسی
و رویکرد آنان به این "بازی" رسوای جمهوری اسلامی می شویم.
کسانی که خود را برای این "بازی" کاندید می کنند و یا  کسانی که وارد این کارزار می شوند، نخست باید قوائد "بازی" را بپذیرند و سپس گام در میدان نهند. اما قوائد این "بازی" کدامند؟
التزام عملی به قانون اساسی جمهوری اسلامی!
تعهد و التزام عملی به ولایت مطلقه فقیه!
!..............................................
!............................................

و نیز پذیرش این مهم که صلاحیت آنان ابتدا باید توسط نهاد های امنیتی و سپس توسط وزارت
کشورِ نظامِ اسلامی پذیرفته شود و آنگاه شورای نگهبانِ منتخبِ رهبر مجوز حضور آنان در این بازی نمایشی را بدهد!

حال این پرسش مطرح می شود که آیا نیروهای ملی، قانون اساسی جمهوری اسلامی و اصل ولایت فقیه را که به ملت ایران
تحمیل شده است و نتایج زیانبارش بر همگان آشکار است را قبول دارند؟ و بدان التزام عملی دارند؟!

پاسخ این پرسش بسیار روشن و عملکرد نیروهای ملی نیز گویا تر از آن است که نیازی به بازگو کردن داشته باشد.
از سوی دیگر، رویکرد جناح های مختلف نظام اسلامی نسبت به نیروهای ملی و پیروی آنان از حکم ارتداد باقی مانده از دوران طلایی امام آشکار می کند که اگر بر فرض محال این نیروها به هر دلیل خود را وارد این بازی کنند، در همان مرحله اول از دور ِ بازی خارج می شوند و کوچکترین شانسی برای تاثیر گذاری در روند این بازی را نخواهند داشت و نتیجه ای جز تحقیر و ذلت برایشان در بر نخواهد داشت.

در اینجا پرسش های دیگری مطرح می شود که اصولا دعوت از نیروهای ملی و تشویق آنان برای شرکت در این "بازی" به چه منظور انجام می گیرد
آیا می خواهند تنور این "بازی" را گرم کنند؟
آیا می خواهند با به میدان کشاندن نیروهای ملی زمینه سرکوب دگر باره این نیروها را فراهم کنند؟
آیا می خواهند با به میدان کشاندن آنان و طردشان از سوی حاکمیت زمینه تحقیر آنان را فراهم کنند؟
آیا می خواهند آنان را رو در روی ملت ایران قرار داده و از آنها کارت سوخته و مهره بلا استفاده بسازند؟

و یا اینکه این دعوت کنندگان اصولا شناخت ِ لازم از نیروهای ملی ندارند و دنباله روی یا طرفداریشان جنبه پوپولیستی و احساسی دارد و یا  در بدبینانه ترین حالت به قول مرحوم تقی زاده " نه موجد، نه مبتکر بلکه آلت فعل" شده اند!!

و در نهایت  اینکه در این وانفسای سیاسی – فرهنگی حاکم بر ایران سوژه هایی نظیر پوستر ِ "گلشیفه" ، رپ ِ " نقی
 شورای ملی  ِ " ورشکستگان ِ به تقصیر"، برنده محجبه " آکادمی گوگوش" و .....  جذابیتی به اندازه جذابیت بازی انتخابات ندارد و باید به دنبال سوژه های جذاب تر و پر شور تری گشت؟!!


گردانندگان صفحه رهروان نهضت ملی ایران


 https://www.facebook.com/IPM.DE/posts/555255927852369


Sunday, March 17, 2013

نوروز از نگاه فردوسی






نوروز از جشن های باستانی ایران است و بزرگترین عید ملی ایرانیان که زمان آن در اعتدال ربیعی روز اول بهار و حلول برج حمل برگزار می شود.(1)
نیازی به شناساندن "فردوسی" حماسه سرای ایران نیست، چرا که  مانند پرچم ایران همیشه بر این مرزو بوم برافراشته ست. دربن چکیده، نوروز را در اشارات فردوسی جستجو می کنیم.
"در شاهنامه فرودوسی، نوروز از آغاز کتاب به صورت جشن ملی و در دوره ساسانیان به شکل یک آئین برگزار می شده است. بسیاری از کتب کهن پیدایش نوروز را به جمشید منسوب می دانند که دلیل آن به درستی روشن نیست.(2)
"در شاهنامه فردوسی نیز ما برای نخستین بار در آغاز شهریاری جمشید شاه به نوروز برخورد می کنیم، در زمانی که وی برپایی نوروز در روز هرمزد از ماه فروردین را جشن میگیرد)3)
چو خورشید تابان میان هوا     نشسته بر او شاه فرمانروا
جهان انجمن شد بر تخت او    شگفتی فرومانده از بخت او
به جمشید بر گوهر افشاندند    مرآن روز را روز نو خواندند
سر سال نو هرمز فرودین      برآسوده از رنج روی زمین
بزرگان به شادی بیاراستند   می و جام و رامشگران خواستند
چنین جشن فرخ از آن روزگار    به ما ماند از آن خسروان یادگار
فردوسی زمان شهریاری کیومرث (پیدایش اولین انسان) و بر تخت نشستن وی را در ابتدای برج حمل می داند:
چنین گفت کائین تخت و کلاه    کیومرث آورد و او بود شاه
چو آمد به برج حمل آفتاب       جهان گشت با فر و آئین و آب
بتابید از آن سان ز برج بره    که گیتی جوان گشت از آن یکسره
کیومرث شد بر جهان کدخدای    نخستین بکوه اندرون ساخت جای
و هنگامی که گیو، بیژن را نمی یابد، به چاره جویی نزد کیخسرو رفته و از او می خواهد که در یافتن گمشده اش یاری نماید:
بمان تا بیاید مه فروردین    که بفروزد اندر جهان هوردین
بدانگه که بر گل نشاندت باد      چو بر سر همی گل فشاندت باد
بگویم ترا هر کجا بیژنست   به جام اندرون این مرا روشن است
"و درینجا می بینیم که کیخسرو تنها در بهار می تواند به جام جم نگاه بیاندازد، چرا که تغییرات محسوسی جهان را فرا می گیرد و با این فصل بار دیگر جهان خود را آغاز می کند.(4)

در بخشی که شاهنامه به تاریخ ساسانیان می رسد، هنگامی که نامی  از آتشکده برده می شود، مکانی نیز به نوروز اختصاص داده شده:
به دیبا بیاراست آتشکده    هم ایوان نوروز و هم کاخ سده
در زمان پادشاهی بهرام گور:
برفتند یکسر به آتشکده   به ایوان نوروز و جشن سده
همی مشک بر آتش افشاندند  به بهرام بر آفرین خواندند
چو شد ساخته کا آتشکده   همان جای نوروز و جشن سده
در زمان پادشاهی شیرویه:
ببخشید چندی به آتشکده   چه بر جای نوروز و جشن سده
در پاسداشت از نوروز و جشن ها و آداب و رسوم ملی ایران، چه خوش گفت آن فردوسی پاکزاد
"بیارید این آتش زردشت
بگیرید همان زند و اوستا به مشت
نگه دارد این فال جشن سده
همان نوروز و آتشکده"

یارنامه:
(1)  گاهشماری در ایران، حسن تقی زاده ، ص 44
(2)  نامه ی باستان، مجموعه مقالات دکتر محمد جواد مشکور، نوروز باستانی، ص 73
(3)  نامه ی باستان، مجموعه مقالات دکتر محمد جواد مشکور، نوروز باستانی، ص 75
(4)  مقاله اساس نوروز جمشیدی، حسین کاظم زاده، ایرانشهر، شماره 10، جلد اول، ص 361




صحرا الماسی

جاى خالى پروانه فروهر در تهران


پروانه فروهر
٢٩
اسفند ١٣٩١ هفتادوچهارمين سالگرد زادروز پروانه فروهر است. وى ١٤ سال پيش به همراه همسرش در وحشت‌انگيزترين ترور سياسى كشور به دست مأموران جمهورى اسلامى کاردآجين شد. سال ١٣٧٧ بود و او تازه ٥٩ ساله شده بود و در اوج شكوفايى فكرى و پختگى سياسى بود.
پروانه فروهر زنى بافرهنگ و هميشه‌آراسته با چهره‌اى جذاب بود كه غالباً لبخندى زيبا و آرامش‌بخش بر لب داشت. او عاشق طبيعت و آکنده از احساسات لطيف انسانى بود ــ احساساتى كه جلوه‌ای از آن را می‌توان در مجموعه شعرهاى وى ديد كه، پس از كشته‌شدنش، به همت پرستو فروهر گردآورى و با مقدمه‌ای از سيمين بهبهانى منتشر شد.
پروانه فروهر از حجاب اجبارى بيزار بود و هميشه می‌گفت كه آخرين زن ايرانى بوده كه به زور روسرى به سر کرده است، زمانى كه همه زنان شهر اين كار را كرده بودند و ديگر بيرون آمدن از خانه بدون روسرى ممکن نبود. در سال ١٣٥٨، در ميان همسران وزراى دولت وقت ايران، پروانه فروهر تنها زنى بود كه حجاب نداشت. او تعريف می‌گرد که، در چند بارى هم كه نيروهای اطلاعاتى به خانه‌اش هجوم برده بودند، روسرى به سر نکرده و در برابر درخواست آنان براى اين کار به‌شدت ايستادگى كرده است.
پروانه فروهر در مبارزه با استبداد جمهورى اسلامى و اقدامات ضد‌انسانی‌اش سرشار از اميد و اراده بود. دليرى و بي‌باكی‌اش در برابر حكومت به طرزى عجيب به مخاطبش هم منتقل می‌شد و اين احساس را پديد می‌آورد كه خانه او و همسرش در قلب تهران مركز مقاومتى دليرانه در برابر استبداد مخوف دينى است.
پروانه فروهر از همين خانه و در مصاحبه با رسانه‌هاى بين المللى علناً اعلام می‌کرد كه جمهورى اسلامى بايد برود و مردم ايران بايد بتوانند در همه‌پرسی‌اى آزاد نوع حكومت مطلوبشان را برگزينند. او، كه عميقاً دموكرات بود، برقرارى دموكراسى واقعى را تنها در نظامى سكولار امكان‌پذير می‌دانست. او هنگامى كه می‌شنيد رئيس‌جمهور اصلاحات از «مردم‌سالارى دينى» سخن می‌گويد برمی‌آشفت يا هنگامى كه می‌ديد رئيس‌جمهور اصلاحات جامعه مدنى را همان مدينه النبی تعريف مي‌کند، جز ضرر و ايجاد ابهام براى مردم، چيزى در آن نمی‌یافت.
پروانه فروهر از قلب تهران براى برقرارى حقوق برابر براى همه ايرانيان، با هر باور و آيين و دين و جنسيت و تبار و زبان، با تمام وجود مبارزه می‌کرد. او به عدالت اجتماعى عميقاً باور داشت و اين موضوع بخش مهمى از انديشه وى را تشكيل می‌داد. شريك و يار وى در اين مبارزه همسرش، داريوش فروهر، بود.
پروانه و داريوش عاشق يكديگر بودند و ٣٧ سال با يكديگر زندگى کردند. دكتر مصدق، كه به هر دو آنان علاقه خاصى داشت، هنگامى كه خبر پيوندشان را شنيد، در پيام شادباش اش براى آنان نوشت که خدا نجار نيست، اما در و تخته را خوب به هم جور می‌کند.
پروانه عاشق ايران بود. او و همسرش هر چه داشتند، از جمله خانه‌اى كه از مادر داريوش به ارث رسيده بود، خرج مبارزه براي اين عشق شان كردند؛ چنان که خواهر پروانه براي اينکه او بدون ماشين نماند يك رنو ٥ قديمى به وى داده بود. خانواده پروانه خانواده‌اى مدرن و آزادي‌خواه و ميهن‌پرست بود. پدر وى زندانى سياسى دوران رضاشاه بود و مادرش اشعارى در ستايش ايران می‌سرود و در گوش فرزندانش زمزمه می‌کرد.
پروانه فروهر از نوجوانى تحت تأثير افكار ملی‌گرايانه خانواده‌اش و مبارزات ملى شدن صنعت نفت به مسائل اجتماعى و ملى علاقه‌مند شد و در همان سنين به «مكتب» و انديشه‌هاى ملی‌گرايى گرايش پيدا كرد. بر اثر اين گرايش، در ١٢ سالگى، شعاری بر روى ديوار سفارت شوروى نوشت و خواستار آزادى قفقاز از اشغال شوروى شد که، به همين علت نيز، براى اولين بار در عمرش دستگير ‌شد. حوزه تمدنى ايران براى وى تا پايان عمر جايگاه و اهميتى اساسى داشت.
پس از كودتاى ٢٨ مرداد، پروانه فروهر، كه دانش‌آموزى پانزده‌ساله بود، به علت فعاليت‌هايش در دفاع از مصدق از مدرسه اخراج شد. پروانه نوجوان فعاليت‌هاى خود را در سازمان ادبى آناهيتا، كه سازمانى همگام حزب ملت ايران بود، پی گرفت. او در سال ١٣٣٧ به عضويت حزب ملت ايران درآمد و، در سال ١٣٣٨، به علت پخش اعلاميه مجدداً دستگير شد.
در سال ۱۳۳۹، پروانه فروهر، که در كنكور علوم اجتماعى رتبه اول را به دست آورده بود، در حالى که وضع سياسى كشور در حال تغيير بود وارد دانشگاه می‌شود. او در آن سال سخنران اصلى اولين گردهمايى بزرگداشت جان‌باختگان ١٦ آذر ۱۳۳۲ بود و، در سخنرانی‌اش، ۱۶ آذر را روز دانشجو خواند. با اين مراسم، كه هزاران تن در آن شركت كرده بودند، سكوت حاكم بر كشور شكست.
در بهمن همان سال، پروانه فروهر در گردهمايى شورانگيز دانشجويان در دفاع از خواسته‌هاى جبهه ملى ايران، كه رهبران آن در مجلس سنا تحصن كرده بودند، سخنرانى كرد. در پى اين سخنرانى، وی به همراه عده‌ای از دانشجويان دستگير و زندانى شد. در اعتراض به اين دستگيري‌ها، دانشجويان در دانشكده ادبيات دانشگاه تهران تحصن كردند و خواهان آزادى پروانه و ديگر دانشجويان دستگيرشده شدند.
در سال ١٣٤٠، پروانه فروهر به همراه چهار دانشجوى ديگر، از جمله ابوالحسن بنى صدر، به نمايندگى دانشجويان براى مذاكره با على امينى، نخست‌وزير وقت، انتخاب شد. اين اولين بار بود كه يك دختر به نمايندگى دانشجويان كشور برگزيده می‌شد.
پروانه فروهر در زمان دانشجويى به آموزگارى نيز اشتغال داشت و، در سال ١٣٣٩، به نمايندگى از فرهنگيان، به عضويت شوراى مركزى پنج‌نفره فرهنگيان درآمده بود. تلاش‌هاى وى در اين شورا بار ديگر منجر به دستگيری‌اش گرديد. او، كه در آن وقت از محبوب‌ترين فعالان دانشجويى و اعضاى حزب ملت ايران و جبهه ملى ايران بود، در سوم ارديبهشت ماه ١٣٤٠، با همرزم سياسی‌اش، داريوش فروهر، پيوند زناشويى بست. در سال ١٣٤١، پروانه فروهر به همراه هما دارابى به عنوان نماينده زنان به عضويت كنگره جبهه ملى انتخاب شد. او از همان زمان محبوب‌ترين شخصيت سياسى زن در اردوگاه مليون بود.
در ارديبهشت ۱۳۴۲، در مراسم تشييع پيکر ابوالحسن خانعلى كه در تجمع اعتراضى فرهنگيان در روبروى مجلس كشته شده بود، پروانه فروهر، كه عضو شوراى مركزى فرهنگيان بود، مورد ضرب و شتم پليس قرار گرفت. در گردهمايى سالگرد قيام سی تير در همان سال، در حالى که بسياری از رهبران جبهه ملی در بازداشت بودند، پروانه، که عضو کميته تهران جبهه ملى بود، پس از سخنرانی کوتاهی در نزديکی دانشگاه تهران باز هدف ضرب و شتم نيروهای پليس قرار گرفت.
در اسفند ١٣٤٥، هنگامى که دكتر مصدق در بستر بيمارى افتاده بود، پروانه فروهر به پرستارى از او در بيمارستان مشغول شد و تا آخرين روزهاى زندگى مصدق با وى بود. پروانه تا آخر عمر به اين پرستارى افتخار مي‌كرد.
دوران خفقان سياسى در ايران، يعنی سالهاى ١٣٤٣ تا ١٣٥٦، دورانى بسيار سخت براى پروانه بود. همسر او سالهاى زيادى از اين دوران را در زندان به سر برد و خودش نيز در سال ١٣٤٩ به علت فعاليت‌هاى سياسى از تدريس در دبيرستان‌هاى كشور محروم شد.
از سال ١٣٥٦، انتشار مخفيانه نشريه خبرنامه جبهه ملى ايران با مسئوليت پروانه فروهر آغاز شد. پس از انقلاب، او مدير مسئول نشريه جبهه ملى، ارگان سياسى جبهه ملى ايران، شد.
پس از الغاى قانون حمايت از خانواده در اسفند ١٣٥٧، پروانه فروهر از معدود فعالان مطرح سياسى كشور بود كه به اين کار اعتراض کرد. او از همان زمان تا پايان عمر در برابر واپس‌گرايى و استبداد دينی حاكم ايستاد.
پروانه فروهر نفر اول فهرست حزب ملت ايران در انتخابات اولين دوره مجلس شوراى ملى در سال ١٣٥٨ بود. پس از تقلب گسترده در اين انتخابات، او و همرزمانش دور دوم اين انتخابات (فروردين ١٣٥٩) را تحريم كردند. او از آن تاريخ به بعد از همه انتخابات‌هاى جمهورى اسلامى، به علت آزاد نبودن و فرمايشى و متقلبانه بودنشان، كناره‌گيرى كرد. وى شركت در انتخابات را منوط به تحقق شروط اساسى و ابتدايى هر انتخابات آزاد و سالم مي‌دانست ــ شروطى كه هرگز در جمهوري اسلامى محقق نشد. او انتخابات در جمهورى اسلامى را آرايه و زينت استبداد مذهبى می‌دانست.
در دهه‌هاى شصت و هفتاد، پروانه فروهر نقشى اساسى در تهيه اعلاميه‌هاى حزب ملت ايران داشت ــ اعلاميه‌هايى كه در تاريخ سياسى ايران سند‌هايى درخشان در دفاع از «حقوق ملت» و «منافع ملى» است.
پروانه و داريوش فروهر در سالهاى پايانى عمرشان رهبرى جريان ملى، دموكرات، سكولار، و دگرگوني‌خواه داخل كشور را بر عهده داشتند و در پى جنبشى همگانى براى برقرارى نظمى نو در كشور بودند. پروانه فروهر نقشى اساسى در ايجاد «اتحاد حزب‌ها و نيروهاي ملى» در سال ١٣٧٤ داشت. اين تشکل ائتلافى از نيروهاى دموكرات و سكولار كشور بود كه برای برقرارى حكومتى دموكراتيك و ضامن اجراى حقوق بشر در ايران فعاليت می‌کرد.
در يكي‌دو سال آخر عمر پروانه و داريوش فروهر، رابطه آنان با جوانان و فعالان دانشجويى بسيار گسترده شده بود، به طورى كه موجب نگرانى حكومت شده بود. در برگه‌هاى بازجويى از سعيد امامى، كه بازماندگان فروهرها و وكلاى آنان اجازه يافتند آنها را مطالعه کنند، امامى فروهرها را خطرى اساسى براى نظام توصيف كرده و گفته بود كه، در صورت آغاز جنبش‌هاى مردمى، آنان مي‌توانستند رهبرى آن را به دست بگيرند. گروه مأمور ترور فروهرها در شب عمليات بار ديگر از مركز فرماندهي‌شان می‌پرسند كه آيا بايد حتما پروانه فروهر را نيز به همراه داريوش فروهر بكشند که پاسخ می‌رسد: «هر دو را بايد بكشيد.» سعيد حجاريان گفته است علت قتل پروانه فروهر ترس حكومت از «آكينو شدن» وى بوده است. (١)
در شب يكم آذرماه ۱۳۷۷، دشنه‌به‌دستان وزارت اطلاعات به خانه پروانه و داريوش فروهر رخنه كردند و آن دو را در برابر يكديگر و به طرزی وحشيانه به قتل رساندند. به گفته نيازى، مسئول قضايى پرونده قتل فروهرها، پيش از آغاز عمليات، درگيرى لفظى شديدى ميان قاتلان و پروانه و داريوش فروهر درمی‌گيرد. در هنگام كشتن داريوش، مقاومت او، منجر به شكستن دستش می‌شود. قاتلان ابتدا داريوش فروهر را با ١٤ ضربه كارد به قتل می‌رسانند و آن گاه با فريادهاى «يا زهرا» ٢٤ ضربه بر پيكر پروانه می‌زنند. مأموران جمهورى اسلامى بيش از يك دقيقه در حال فرود آوردن كارد بر پيكر پروانه بودند و، پس از آنكه ديدند كه بدن او همچنان تكان می‌خورد، بار ديگر به وى حمله‌ور شدند. گويى با فرود آوردن کارد بر پيكر شيرزن ايران‌زمين و همسر دلير و ميهن‌پرستش می‌خواستند همه عقده‌هاى ضدايرانى و ضدآزادى خود را بگشايند.
پروانه فروهر در دهه‌هاى شصت و هفتاد دموكراسی‌خواهى و سكولاريسم و ايران‌دوستى را دليرانه از قلب تهران فرياد زد تا آيندگان بدانند كه، در دوران استبداد دينى، يك رهبر سياسى زن، از درون كشور، با تأكيد بر ارزشهايى چون «حقوق شهروندى»، «حقوق بشر»، «لغو مجازات اعدام»، «برابرى زن و مرد»، «انتخابات آزاد»، «جدايى دين از دولت»، «منافع ملى»، و «عدالت اجتماعى» به جنگ هيولاى استبداد مذهبی و واپس‌گرايى رفت. پروانه فروهر آبروى زن ايرانى و آبروى تاريخ ايران در دهه‌هاى شصت و هفتاد خورشيدى است. او ويژگی‌هايى دارد كه بی‌ترديد او را در تاريخ معاصر ايران بی‌همتا كرده است.
امروزه كه انديشه و آرمان‌هاى پروانه فروهر براى برقرارى حكومتى ملى و دموكرات و سكولار مورد پسند بخش مهمى از ايرانيان قرار گرفته و نياز به رهبرى دموكرات، ملى، سكولار، و دگرگونی‌خواه در درون كشور بيش از هر زمانى احساس می‌شود، جاى وى در تهران خالى است. يادش گرامي باد!
(١) سعيد حجاريان اين مطلب را در مقاله «خيالواره‌های بيمارگونه» نوشت. او در اين مقاله نوشته بود كه وزارت اطلاعات هر شخصيتی را كه توان رهبری مبارزات دموكراتيك و جانشينی رژيم فعلی را دارد از ميان برمی‌دارد و همين سياست را عامل اصلی حذف خشونتبار فروهرها و ديگر رهبران سياسى و فكرى جامعه دانسته بود. آكينو همسر يكي از رهبران اپوزيسيون در فيليپين بود که، پس از ترور همسرش به دست عوامل رژيم ماركوس، رهبرى اپوزيسيون را بر عهده گرفت و، با ساقط كردن ديكتاتورى ماركوس، رييس‌جمهور فيليپين شد

http://bashirtash.org/2013/03/17/%D8%AC%D8%A7%D9%89-%D8%AE%D8%A7%D9%84%D9%89-%D9%BE%D8%B1%D9%88%D8%A7%D9%86%D9%87-%D9%81%D8%B1%D9%88%D9%87%D8%B1-%D8%AF%D8%B1-%D8%AA%D9%87%D8%B1%D8%A7%D9%86/ .