Friday, July 31, 2009
Thursday, July 30, 2009
Wednesday, July 29, 2009
چهلمین روز شهادت پویندگان راه آزادی را گرامی میداریم
بنام خداوند جان وخرد
هموطنان عزیز
مبارزات حق طلبانه وآزادیخواهانه مردم ایران از فردای 22خرداد1388که نتایج انتخابات ریاست جمهوری اعلام شد فرازی شگفت آور داشت .
مردمی که نزدیک به یک ماه خوشبینانه به آزادی نسبی انتخابات می اندیشیدند ودر انتظار تاثیر آراء خویش بودند ناگهان با دروغی بزرگ مواجه شدند زیرا که حاکمیت بی پروا و با برنامه ای از پیش تنظیم شده نتایج انتخابات را به سود کاندیدای خویش مصادره کرده بود.مردم آراء خودرا جستجو میکردند ولی حاکمیت آماری غیرقابل باور وبهت انگیز مطرح میکرد . مردم حق خودرا پایمال شده دیدند ولذا به کوچه وخیابان آمدند .با سکون وآرامش حق خویش را خواستند اعتراض مردم کاملا مسالمت آمیز بود .آراء اکثریت مردم ظالمانه نادیده گرفته شده بود ولی در حرکتی کودتا گونه همه نیروهای آشکار ومخفی مسلحانه به خیابانها آورده شدند . دولت پادگانی با مشت آهنین به سرکوب جنبش مسالمت آمیز وحق طلبانه ملت ایران آمده بود. صدها نفر از صاحبنظران وفعالان سیاسی و روزنامه نگاران بوسیله مامورین امنیتی از خانه هایشان با خشونت بسیارربوده شده وبمکانهای نامعلومی فرستاده شدند که هنوز اکثر خانواده ها از محل بازداشت آنها بی خبرند . نیروهای بسیج ،سپاه، انتظامی ،ضد شورش ،امنیتی ولباس شخصی ها با خشونت بارترین رفتارهایی که حتا در سی سال اخیر درایران نظیر نداشت به راهپیمایی های مسالمت آمیزحق طلبانه وآزادیخواهانه مردم یورش بردند وکوچه وخیابان را به خون جوانان ایران آغشته ساختند . دهها نفررا در پایان راهپیمائی ملیونی مردم تهران برگبار گلوله بستند . اما ملت ایران مصمم وخستگی ناپذیرهمچنان به اعتراضات حق طلبانه ادامه داد وجهانیان با شنیدن خبرها ودیدن تصاویر وفیلم هایی که ازدیوار مستحکم سانسور دولتی گذشته بود شقاوت و بیرحمی آمرین و ماموران حوادث اخیررا به شدت محکوم کردند .
هموطنان عزیز در آستانه چهلمین روزآغاز بخون کشیده شدن مردم وشهادت دهها تن از زنان ومردانی هستیم که آزادی را فریاد زدند وحق خویش طلب نمودند.روز هاست که اندوهی عظیم وجانکاه بردلهای مرم ایران نشسته است .اندوه بزرگ مادران عزاداری که عزیزان دلبندشان یا در پی شکنجه در زندان جان سپردند و یا بضرب گلوله درکوچه وخیابان جان براه اندیشه باختند را هیچ قلم و بیانی توان تصویر ندارد.
جبهه ملی ایران باخانواده های جانباختگان راه آزادی در حوادث اخیر همدردی میکند وخواستار آزادی سریع زندانیان سیاسی وبویژه دستگیرشدگان این کودتای انتخاباتی است .
جبهه ملی ایران درآستانه چهلمین روز شهادت رهروان راه آزادی با مردمی که درروز هشتم مرداد1388 به گرامیداشت مسالمت آمیزجانباختگان حوادث اخیر خواهند پرداخت همبستگی خود را اعلام میدارد وبه همه شهیدان راه حق وآزادی درود میفرستد .
پنجم مردادماه 1388 تهران
جبهه ملی ایران
Monday, July 27, 2009
Sunday, July 26, 2009
Friday, July 24, 2009
Iran Had a Democracy Before We Took It Away
by Chris Hedges
Iranians do not need or want us to teach them about liberty and representative government. They have long embodied this struggle. It is we who need to be taught. It was Washington that orchestrated the 1953 coup [1] to topple Iran’s democratically elected government, the first in the Middle East, and install the compliant shah in power. It was Washington that forced Prime Minister Mohammed Mossadegh [2], a man who cared as much for his country as he did for the rule of law and democracy, to spend the rest of his life under house arrest. We gave to the Iranian people the corrupt regime of the shah and his savage secret police and the primitive clerics that rose out of the swamp of the dictator’s Iran. Iranians know they once had a democracy until we took it away.
The fundamental problem in the Middle East is not a degenerate and corrupt Islam. The fundamental problem is a degenerate and corrupt Christendom. We have not brought freedom and democracy and enlightenment to the Muslim world. We have brought the opposite. We have used the iron fist of the American military to implant our oil companies in Iraq, occupy Afghanistan and ensure that the region is submissive and cowed. We have supported a government in Israel that has carried out egregious war crimes in Lebanon and Gaza and is daily stealing ever greater portions of Palestinian land. We have established a network of military bases, some the size of small cities, in Iraq, Afghanistan, Saudi Arabia, Turkey and Kuwait, and we have secured basing rights in the Gulf states of Bahrain, Qatar, Oman and the United Arab Emirates. We have expanded our military operations to Uzbekistan, Pakistan, Kyrgyzstan, Tajikistan, Egypt, Algeria and Yemen. And no one naively believes, except perhaps us, that we have any intention of leaving.
We are the biggest problem in the Middle East. We have through our cruelty and violence created and legitimized the Mahmoud Ahmadinejads and the Osama bin Ladens. The longer we lurch around the region dropping iron fragmentation bombs and seizing Muslim land the more these monsters, reflections of our own distorted image, will proliferate. The theologian Reinhold Niebuhr wrote [3] that “the most significant moral characteristic of a nation is its hypocrisy.” But our hypocrisy no longer fools anyone but ourselves. It will ensure our imperial and economic collapse.
The history of modern Iran is the history of a people battling tyranny. These tyrants were almost always propped up and funded by foreign powers. This suppression and distortion of legitimate democratic movements over the decades resulted in the 1979 revolution that brought the Iranian clerics to power, unleashing another tragic cycle of Iranian resistance.
“The central story of Iran over the last 200 years has been national humiliation at the hands of foreign powers who have subjugated and looted the country,” Stephen Kinzer [4], the author of “All the Shah’s Men: An American Coup and the Roots of Middle East Terror,” told me. “For a long time the perpetrators were the British and Russians. Beginning in 1953, the United States began taking over that role. In that year, the American and British secret services overthrew an elected government, wiped away Iranian democracy, and set the country on the path to dictatorship.”
“Then, in the 1980s, the U.S. sided with Saddam Hussein in the Iran-Iraq war, providing him with military equipment and intelligence that helped make it possible for his army to kill hundreds of thousands of Iranians,” Kinzer said. “Given this history, the moral credibility of the U.S. to pose as a promoter of democracy in Iran is close to nil.
Especially ludicrous is the sight of people in Washington calling for intervention on behalf of democracy in Iran when just last year they were calling for the bombing of Iran. If they had had their way then, many of the brave protesters on the streets of Tehran today—the ones they hold up as heroes of democracy—would be dead now.”
Washington has never recovered from the loss of Iran—something our intelligence services never saw coming. The overthrow of the shah, the humiliation of the embassy hostages, the laborious piecing together of tiny shreds of paper from classified embassy documents to expose America’s venal role in thwarting democratic movements in Iran and the region, allowed the outside world to see the dark heart of the American empire. Washington has demonized Iran ever since, painting it as an irrational and barbaric country filled with primitive, religious zealots. But Iranians, as these street protests illustrate, have proved in recent years far more courageous in the defense of democracy than most Americans.
Where were we when our election was stolen from us in 2000 by Republican operatives and a Supreme Court that overturned all legal precedent to anoint George W. Bush president? Did tens of thousands of us fill the squares of our major cities and denounce the fraud? Did we mobilize day after day to restore transparency and accountability to our election process? Did we fight back with the same courage and tenacity as the citizens of Iran? Did Al Gore defy the power elite and, as opposition candidate Mir Hossein Mousavi has done, demand a recount at the risk of being killed?
President Obama retreated in his Cairo speech into our spectacular moral nihilism, suggesting that our crimes matched the crimes of Iran, that there is, in his words, "a tumultuous history between us." He went on: "In the middle of the Cold War, the United States played a role in the overthrow of a democratically elected Iranian government. Since the Islamic Revolution, Iran has played a role in acts of hostage-taking and violence against U.S. troops and civilians." It all, he seemed to say, balances out.
I am no friend of the Iranian regime, which helped create and arm Hezbollah, is certainly meddling in Iraq, has persecuted human rights activists, gays, women and religious and ethnic minorities, embraces racism and intolerance and uses its power to deny popular will. But I do not remember Iran orchestrating a coup in the United States to replace an elected government with a brutal dictator who for decades persecuted, assassinated and imprisoned democracy activists. I do not remember Iran arming and funding a neighboring state to wage war against our country. Iran never shot down one of our passenger jets as did the USS Vincennes-caustically nicknamed Robocruiser by the crews of other American vessels-when in June 1988 it fired missiles at an Airbus filled with Iranian civilians, killing everyone on board. Iran is not sponsoring terrorism within the United States, as our intelligence services currently do in Iran. The attacks on Iranian soil include suicide bombings, kidnappings, beheadings, sabotage and "targeted assassinations" of government officials, scientists and other Iranian leaders. What would we do if the situation was reversed? How would we react if Iran carried out these policies against us?
We are, and have long been, the primary engine for radicalism in the Middle East. The greatest favor we can do for democracy activists in Iran, as well as in Iraq, Afghanistan, the Gulf and the dictatorships that dot North Africa, is withdraw our troops from the region and begin to speak to Iranians and the rest of the Muslim world in the civilized language of diplomacy, respect and mutual interests. The longer we cling to the doomed doctrine of permanent war the more we give credibility to the extremists who need, indeed yearn for, an enemy that speaks in their crude slogans of nationalist cant and violence. The louder the Israelis and their idiot allies in Washington call for the bombing of Iran to thwart its nuclear ambitions, the happier are the bankrupt clerics who are ordering the beating and murder of demonstrators. We may laugh when crowds supporting Ahmadinejad call us "the Great Satan," but there is a very palpable reality that has informed the terrible algebra of their hatred.
Our intoxication with our military prowess blinds us to all possibilities of hope and mutual cooperation. It was Mohammed Khatami [5], the president of Iran from 1997 to 2005-perhaps the only honorable Middle East leader of our time-whose refusal to countenance violence by his own supporters led to the demise of his lofty "civil society" at the hands of more ruthless, less scrupulous opponents. It was Khatami who proclaimed that "the death of even one Jew is a crime." And we sputtered back to this great and civilized man the primitive slogans of all deformed militarists. We were captive, as all bigots are, to our demons, and could not hear any sound but our own shouting. It is time to banish these demons. It is time to stand not with the helmeted goons who beat protesters, not with those in the Pentagon who make endless wars, but with the unarmed demonstrators in Iran who daily show us what we must become.
The fight of the Iranian people is our fight. And, perhaps for the first time, we can match our actions to our ideals. We have no right under post-Nuremberg laws to occupy Iraq or Afghanistan. These occupations are defined by these statutes as criminal "wars of aggression." They are war crimes. We have no right to use force, including the state-sponsored terrorism we unleash on Iran, to turn the Middle East into a private gas station for our large oil companies. We have no right to empower Israel's continuing occupation of Palestine, a flagrant violation of international law. The resistance you see in Iran will not end until Iranians, and all those burdened with repression in the Middle East, free themselves from the tyranny that comes from within and without. Let us, for once, be on the side of those who share our democratic ideals.
© 2009 TruthDig.com
Chris Hedges writes a regular column for Truthdig.com [6]. Hedges graduated from Harvard Divinity School and was for nearly two decades a foreign correspondent for The New York Times. He is the author of many books, including: War Is A Force That Gives Us Meaning [7], What Every Person Should Know About War [8], and American Fascists: The Christian Right and the War on America. [9] His most recent book, Empire of Illusion: The End of Literacy and the Triumph of Spectacle [10], will be out in July, but is available for pre-order.
Article printed from www.CommonDreams.org
URL to article: http://www.commondreams.org/view/2009/06/22-0
Iranians do not need or want us to teach them about liberty and representative government. They have long embodied this struggle. It is we who need to be taught. It was Washington that orchestrated the 1953 coup [1] to topple Iran’s democratically elected government, the first in the Middle East, and install the compliant shah in power. It was Washington that forced Prime Minister Mohammed Mossadegh [2], a man who cared as much for his country as he did for the rule of law and democracy, to spend the rest of his life under house arrest. We gave to the Iranian people the corrupt regime of the shah and his savage secret police and the primitive clerics that rose out of the swamp of the dictator’s Iran. Iranians know they once had a democracy until we took it away.
The fundamental problem in the Middle East is not a degenerate and corrupt Islam. The fundamental problem is a degenerate and corrupt Christendom. We have not brought freedom and democracy and enlightenment to the Muslim world. We have brought the opposite. We have used the iron fist of the American military to implant our oil companies in Iraq, occupy Afghanistan and ensure that the region is submissive and cowed. We have supported a government in Israel that has carried out egregious war crimes in Lebanon and Gaza and is daily stealing ever greater portions of Palestinian land. We have established a network of military bases, some the size of small cities, in Iraq, Afghanistan, Saudi Arabia, Turkey and Kuwait, and we have secured basing rights in the Gulf states of Bahrain, Qatar, Oman and the United Arab Emirates. We have expanded our military operations to Uzbekistan, Pakistan, Kyrgyzstan, Tajikistan, Egypt, Algeria and Yemen. And no one naively believes, except perhaps us, that we have any intention of leaving.
We are the biggest problem in the Middle East. We have through our cruelty and violence created and legitimized the Mahmoud Ahmadinejads and the Osama bin Ladens. The longer we lurch around the region dropping iron fragmentation bombs and seizing Muslim land the more these monsters, reflections of our own distorted image, will proliferate. The theologian Reinhold Niebuhr wrote [3] that “the most significant moral characteristic of a nation is its hypocrisy.” But our hypocrisy no longer fools anyone but ourselves. It will ensure our imperial and economic collapse.
The history of modern Iran is the history of a people battling tyranny. These tyrants were almost always propped up and funded by foreign powers. This suppression and distortion of legitimate democratic movements over the decades resulted in the 1979 revolution that brought the Iranian clerics to power, unleashing another tragic cycle of Iranian resistance.
“The central story of Iran over the last 200 years has been national humiliation at the hands of foreign powers who have subjugated and looted the country,” Stephen Kinzer [4], the author of “All the Shah’s Men: An American Coup and the Roots of Middle East Terror,” told me. “For a long time the perpetrators were the British and Russians. Beginning in 1953, the United States began taking over that role. In that year, the American and British secret services overthrew an elected government, wiped away Iranian democracy, and set the country on the path to dictatorship.”
“Then, in the 1980s, the U.S. sided with Saddam Hussein in the Iran-Iraq war, providing him with military equipment and intelligence that helped make it possible for his army to kill hundreds of thousands of Iranians,” Kinzer said. “Given this history, the moral credibility of the U.S. to pose as a promoter of democracy in Iran is close to nil.
Especially ludicrous is the sight of people in Washington calling for intervention on behalf of democracy in Iran when just last year they were calling for the bombing of Iran. If they had had their way then, many of the brave protesters on the streets of Tehran today—the ones they hold up as heroes of democracy—would be dead now.”
Washington has never recovered from the loss of Iran—something our intelligence services never saw coming. The overthrow of the shah, the humiliation of the embassy hostages, the laborious piecing together of tiny shreds of paper from classified embassy documents to expose America’s venal role in thwarting democratic movements in Iran and the region, allowed the outside world to see the dark heart of the American empire. Washington has demonized Iran ever since, painting it as an irrational and barbaric country filled with primitive, religious zealots. But Iranians, as these street protests illustrate, have proved in recent years far more courageous in the defense of democracy than most Americans.
Where were we when our election was stolen from us in 2000 by Republican operatives and a Supreme Court that overturned all legal precedent to anoint George W. Bush president? Did tens of thousands of us fill the squares of our major cities and denounce the fraud? Did we mobilize day after day to restore transparency and accountability to our election process? Did we fight back with the same courage and tenacity as the citizens of Iran? Did Al Gore defy the power elite and, as opposition candidate Mir Hossein Mousavi has done, demand a recount at the risk of being killed?
President Obama retreated in his Cairo speech into our spectacular moral nihilism, suggesting that our crimes matched the crimes of Iran, that there is, in his words, "a tumultuous history between us." He went on: "In the middle of the Cold War, the United States played a role in the overthrow of a democratically elected Iranian government. Since the Islamic Revolution, Iran has played a role in acts of hostage-taking and violence against U.S. troops and civilians." It all, he seemed to say, balances out.
I am no friend of the Iranian regime, which helped create and arm Hezbollah, is certainly meddling in Iraq, has persecuted human rights activists, gays, women and religious and ethnic minorities, embraces racism and intolerance and uses its power to deny popular will. But I do not remember Iran orchestrating a coup in the United States to replace an elected government with a brutal dictator who for decades persecuted, assassinated and imprisoned democracy activists. I do not remember Iran arming and funding a neighboring state to wage war against our country. Iran never shot down one of our passenger jets as did the USS Vincennes-caustically nicknamed Robocruiser by the crews of other American vessels-when in June 1988 it fired missiles at an Airbus filled with Iranian civilians, killing everyone on board. Iran is not sponsoring terrorism within the United States, as our intelligence services currently do in Iran. The attacks on Iranian soil include suicide bombings, kidnappings, beheadings, sabotage and "targeted assassinations" of government officials, scientists and other Iranian leaders. What would we do if the situation was reversed? How would we react if Iran carried out these policies against us?
We are, and have long been, the primary engine for radicalism in the Middle East. The greatest favor we can do for democracy activists in Iran, as well as in Iraq, Afghanistan, the Gulf and the dictatorships that dot North Africa, is withdraw our troops from the region and begin to speak to Iranians and the rest of the Muslim world in the civilized language of diplomacy, respect and mutual interests. The longer we cling to the doomed doctrine of permanent war the more we give credibility to the extremists who need, indeed yearn for, an enemy that speaks in their crude slogans of nationalist cant and violence. The louder the Israelis and their idiot allies in Washington call for the bombing of Iran to thwart its nuclear ambitions, the happier are the bankrupt clerics who are ordering the beating and murder of demonstrators. We may laugh when crowds supporting Ahmadinejad call us "the Great Satan," but there is a very palpable reality that has informed the terrible algebra of their hatred.
Our intoxication with our military prowess blinds us to all possibilities of hope and mutual cooperation. It was Mohammed Khatami [5], the president of Iran from 1997 to 2005-perhaps the only honorable Middle East leader of our time-whose refusal to countenance violence by his own supporters led to the demise of his lofty "civil society" at the hands of more ruthless, less scrupulous opponents. It was Khatami who proclaimed that "the death of even one Jew is a crime." And we sputtered back to this great and civilized man the primitive slogans of all deformed militarists. We were captive, as all bigots are, to our demons, and could not hear any sound but our own shouting. It is time to banish these demons. It is time to stand not with the helmeted goons who beat protesters, not with those in the Pentagon who make endless wars, but with the unarmed demonstrators in Iran who daily show us what we must become.
The fight of the Iranian people is our fight. And, perhaps for the first time, we can match our actions to our ideals. We have no right under post-Nuremberg laws to occupy Iraq or Afghanistan. These occupations are defined by these statutes as criminal "wars of aggression." They are war crimes. We have no right to use force, including the state-sponsored terrorism we unleash on Iran, to turn the Middle East into a private gas station for our large oil companies. We have no right to empower Israel's continuing occupation of Palestine, a flagrant violation of international law. The resistance you see in Iran will not end until Iranians, and all those burdened with repression in the Middle East, free themselves from the tyranny that comes from within and without. Let us, for once, be on the side of those who share our democratic ideals.
© 2009 TruthDig.com
Chris Hedges writes a regular column for Truthdig.com [6]. Hedges graduated from Harvard Divinity School and was for nearly two decades a foreign correspondent for The New York Times. He is the author of many books, including: War Is A Force That Gives Us Meaning [7], What Every Person Should Know About War [8], and American Fascists: The Christian Right and the War on America. [9] His most recent book, Empire of Illusion: The End of Literacy and the Triumph of Spectacle [10], will be out in July, but is available for pre-order.
Article printed from www.CommonDreams.org
URL to article: http://www.commondreams.org/view/2009/06/22-0
Thursday, July 23, 2009
Tuesday, July 21, 2009
Monday, July 20, 2009
Friday, July 17, 2009
Thursday, July 16, 2009
دعوت جبهه ملی ایران به گردهمایی برای گرامیداشت تمامی شهیدان راه آزادی ایران
به نام خداوند جان و خرد
" ای مردم، من به جرات می گویم که استقلال ایران از دست رفته بود، ولی شما با رشادت خود آن را نگهداشتید ... ای کاش مرده بودم و ملت ایران را این طور عزادار نمی دیدم ... "
دکتر محمد مصدق
سی ام تیرماه 1331
پنجاه و هفت سال پیش، که جنبش نوپای ملی ایران به رهبری دکتر محمد مصدق، بر آن بود ، تا در عرصه سیاست داخلی آزادی انتخابات و مطبوعات و استقرار حاکمیت ملی بر اساس قانون اساسی مشروطه را به منصه ظهور رساند و در پهنه سیاست خارجی، موازنه منفی و ملی شدن صنعت نفت را برای ملت ایران به ارمغان آورد، مانعی عمده بر سر راه بود، و آن اینکه، استبداد وقت می خواست تا با رویکردی انحصارگرایانه، قدرت مطلق را در دست داشته باشد و با تحریف و نقض قانون اساسی مشروطه که ثمره جان و اندیشه کوشندگان راستین راه آزادی بود، ابزار کارایی و مجال عملکرد دولت قانونی را محدود سازد، که استعفای اعتراض آمیز دکتر مصدق و جنبش اعتراض مدنی پس از، آن پیش بینی ها و معادله های تصاحب قدرت و تسلط بر قوه مجریه را بر هم ریخت .
دولت منتصب به دربار، در آغاز کوشید تا با تکیه بر نیروی قهریه تفنگ و سرنیزه، و ایراد خطابه های تهدیدآمیز و عوامفریب، مشروعیتی میان تهی را برای خویش فراهم آورد، غافل از آن که روح جمعی و خودآگاهی ملی، وجدان ملتی را به خروش آورد که ارزش های از جان گرانبهاتر خود، آزادی و منافع ملی را در خطر می دید . حضور صلح آمیز و اعتراض مدنی ایشان را حاکمیت استبدادی برنتابید و به خشونت و ددمنشی دست یازید و خون شمار زیادی از فرزندان پاک نهاد این مرز و بوم را بر سنگفرش های میدان بهارستان روان ساخت، اما در عزم راسخ ملت ایران خللی وارد نگردید و استبداد مطلقه را به عقب نشینی و تمکین وادار ساخت که به خواست مردم گردن نهد .
خون آن شهیدان سرفراز، زمان و مکان را درنوردیده است و در شریانهای تاریخ این کهن بوم بر ساری و جاری است . خون هایی که نهال های برومند دیگری را آبیاری ساخت و فرزندان سربلند دیگری را در سایه سار آنها پرورید، که حماسه های جاودانه دیگری را رقم زنند . حماسه 16 آذرماه 1332 ،حماسه نهضت مقاومت ملی، هشت سال دفاع میهنی، هجدهم تیرماه 1378 و ... تا حماسه های خونبار و سترگ خردادماه و تیرماه هشتادوهشت که هر یک چامه ای سرشار از افتخار و اندوه است .
اکنون ماییم و میراث آن جان باختگان آرمانخواه، که جهانی دیگر و ایرانی آزاد و آباد را می خواستند رقم زنند و در این امید جان گرامی به نثار آوردند. به یاد ایشان، به یاد شهیدان سی ام تیرماه، به یاد شهیدان راه آزادی و مردمسالاری و منافع ملی، و با درود به شهیدان پویش و خیزش آگاهانه و مدنی خرداد و تیرماه هشتادوهشت، گردهم می آییم و با نثار گل و ادای احترام بر مزار متبرکشان در ابن بابویه، نام و یاد و راهشان را گرامی میداریم .
آن عاشقان سرزه که با شب نزیستند رفتند و شهر خفته ندانست کیستند
فریادشان تموج شط حیاط بود چون آذرخش در سخن خویش زیستند
مرغان پرگشوده توفان که روز مرگ دریا و موج و صخره برایشان گریستند
زمان : سه شنبه سی ام تیرماه - ساعت 17
مکان و محل حركت : میدان هفت تیر جنب مسجد امام جواد
جبهه ملی ایران
Monday, July 13, 2009
Friday, July 10, 2009
Thursday, July 9, 2009
بیانیه تحلیلی جبهه ملی ایران در خصوص وقایع اخیر
همصدا با اکثریت مردم ایران دولت برآمده از کودتا را به رسمیت نمی شناسیم
هم میهنان گرانقدر
چنانچه آگاهید در چهار سال گذشته جامعه ما به سبب سو تدبیر ، ضعف مدیریت و ناکارآمدی دولت وقت با نابسامانی های روز افزون در عرصه های اقتصادی – مالی ، اجتماعی ، سیاسی و فرهنگی از یک سو و امور خارجی از سوی دیگر دست به گریبان بوده است . افزون بر آن بحران اقتصادی جهان ، کاهش بهای بین المللی نفت و اثرات مخرب تحریم های اقتصادی و انزوای سیاسی خبر از وخامت هر چه بیشتر آینده کشور می داد . بدیهی است در چنین شرایطی مصالح و منافع ملی ایجاب می نمود که در وضع موجود و مدیریت جامعه تغییرات اساسی داده شود . بویژه پدیدار شدن فرصت های جدید در افق سیاست خارجی بیش از پیش تغییر وضع موجود را امری ضروری می ساخت . در این راستا آزاد اندیشان ، اصلاح طلبان ، ملی گرایان و فعالان سیاسی برآن شدند از انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری در پیش ، بعنوان فرصتی مناسب برای نیل به این مقصود بهره جویند . آنها با اینکه نسبت به رویه یکجانبه نگری ، جناح گرایی و اصولگرایی شورای نگهبان دغدغه اساسی داشته و نسبت به آزادی و سلامت انتخابات نیز تردیدهای جدی داشتند ، با این وجود مصمم شدند از نامزدهایی که برنامه انتخاباتی شان مبتنی بر انجام اصلاحات داخلی و تنش زدایی در سیاست خارجی بوده است حمایت همه جانبه نمایند و نیمی از شهروندان واجد شرایط را که تمایل برای شرکت در انتخابات نداشتند ، به حضور فعالانه در این آزمایش ملی و مردمی فراخواندند . در نتیجه موج گسترده ای از شهروندان به حمایت از هادیان و حامیان اصلاحات و تغییرات برآمدند . آنها با برگذاری نشستهای نقد و بررسی و راهپیمایهای آرام ، منظم و قانونمند قصد و نیت خود را برای تغییرات مسالمت آمیز به نمایش گذاشتند ، با اطمینان بر اینکه حضور پرشور و پرشمار خواستاران دگرگونی های صلح جویانه فرایند مورد نظر را در پی خواهد داشت .
دریغا که اطمینان و اعتماد راسخ آنها به ثمره مشارکت پر شور مردم ، نتایجی بس ناباورانه و بهت انگیز به بار آورد . زیرا حاکمیت بی پروا شعور مردم را نادیده انگاشته ، با برنامه ای کاملا از پیش تنظیم و مهندسی شده فرایند انتخابات را به سود نامزد مورد نظر خود مصادره نمود و برای آنکه راه هرگونه اعتراض بسته شود ساعاتی پیش از اعلام نتیجه انتخابات اقدام به دستگیری عده زیادی از کنشگران سیاسی فعال در انتخابات کرد . ولی این نیرنگ و فریبکاری آشکار حاکمیت ، مانع واکنش بحق ، قانونی و گسترده مردم نشد .
مردمی که چند ماه قبل در جریان انتخابات با رفتار آرام خود نمونه کاملی از مدنیت ، قانونمندی ، همدلی و اخلاق اجتماعی بود ، اینک با همان سکون ، قانونمندی و همدلی با انجام راهپیمایهای گسترده و میلیونی در مقام اعتراض به دسایس غیر اخلاقی و ضد مردمی حاکمیت برآمد و قویا خواهان رفع مظالم و اجحافات و اعاده حق و حقیقت پایمال شده خود گردیدند .
تاسف بار تر آنکه حاکمیت در قبال حرکت حق طلبانه و مسالمت آمیز معترضان با خشونت هرچه تمامتر در مقام سرکوبی آنها برآمد که منجر به شهادت ده ها تن از فرزندان برومند میهن و زخمی شدن صدها تن از هموطنان و بازداشت های فله ای هزاران تن از آنها شد . حتی حریم امن دانشگاه شکسته شد و شمار زیادی از دانشجویان به خاک و خون کشیده شدند . غافل از اینکه اعمال سیاست ارعاب ، ارهاب و خشونت مانع ادامه اعتراضات مدنی و مسالمت جویانه نشده و دامنه آن نه تنها به گوشه گوشه سرزمین ایران رسید ، بلکه بازتاب جهانی بس گسترده در پی داشته است که به گفته بسیاری از کارشناسان خارجی وجود دو فرهنگ کاملا متفاوت را به نمایش می گذارد .
بی شک رفتار نابخردانه حاکمیت و حقوق و آرای پایمال شده مردم در انتخابات گذشته را نمی توان امری فراموش شده تلقی نمود . این رویداد نه تنها اثر منفی درازمدت خود را در نگرش مردم نسبت به حکومت باقی خواهد گذاشت ، بلکه در عین حال افشا کننده بسیاری از حقایق تلخ و پنهان کاری های نظام خودکامه وقت ، که بی تردید پیامد های نا مطلوب زیر را از جهات داخلی و خارجی در پی خواهد داشت .
از دیدگاه داخلی حوادث پیش آمده ، واقعیت های زیر را آشکار نموده است :
1- شکاف و اختلاف میان هیئت حاکمه را عمیق تر از پیش ظاهر ساخت که بی تردید در آینده نزدیک گستردگی بیشتری پیدا خواهد کرد .
2- گسستی بس عظیم میان جامعه و حکومت پدیدار گردیده که جز با تغییر اساسی وضع موجود سامان نخواهد یافت . به دیگر سخن آنهایی که خواهان اصلاحات تدریجی در چارچوب قانون اساسی بودند به جرگه مدعیان تغییرات بنیانی از جمله جدایی دین از حکومت خواهند پیوست .
3- پوشش پیرامونی نظام که به ارزشهای انقلابی و اسلامی آراسته بوده است و در طول سی سال از آن بطور مستمر تغذیه اجتماعی و سیاسی می شده ، بیکباره در پرتو حوادث پیش آمده کنار زده می شود و ماهیت امنیتی – پلیسی متصف به ارزشهای واپس گرایانه دینی نمایان می گردد . به دیگر سخن مبانی جمهوریت در مسلخگاه استبداد امنیتی – دینی قربانی می شود .
4- حوادث مورد بحث نقش تعیین کننده سپاه پاسداران و استفاده ابزاری از بسیج را در جریان دگرگونیهای سیاسی داخلی را بیش از پیش مشخص نموده است . زیرا سپاه پاسداران به سبب در دست داشتن انحصارات عمده اقتصادی – تجاری و صدها پیمانکاری بزرگ قویا خواهان حفظ وضع موجود می باشد و در این رابطه از همکاری و همبستگی نزدیک جناح بنیادگرای مذهبی و نهادهای مربوط به آن چون هیئت موتلفه ، برخی تربیت شدگان مدرسه حقانی و پروردگان مکتب شیخ محمد تقی مصباح یزدی و ... بهره مند بوده است . چنانکه نقش تعیین کننده سپاه پاسداران در انتخابات پادگانی نهمین دوره ریاست جمهوری ، اینک بصورت جامعتری در انتخابات کودتایی دهمین دوره نمودار می گردد .
5- اعمال سیاست ارعاب ، اخافه و کشتار که همواره در این سه دهه وجود داشته ، نسبت به شرکت کنندگان معترض در راهپیمایهای آرام ، مسالمت آمیز و قانونمند نه تنها مبانی پیوند ، علقه و همبستگی میان مردم و حکومت را سست ساخته ، بلکه زمینه ساز گرایش نسل جوان به جنبش های افراط گرایانه خواهد شد .
6- بالاخره در اذهان اکثر مردم ایران مشروعیت دولت برخاسته از فرایند انتخابات از پیش مهندسی شده همچنان بعنوان سوال باقی خواهد ماند و اثرات منفی خود را در تعاملات آتی بین مردم و حکومت در پی خواهد داشت .
از منظر خارجی نیز حوادث ناشی از بحران انتخابات بازتابهای زیر را در پی خواهد داشت :
1- تصویر و تصور جهانی از انسجام و اعتبار نظام جمهوری اسلامی دچار خدشه شدید گردیده است و نوعی نگرش مائویستی بویژه از سوی جهان غرب نسبت به وضع سیاسی – اجتماعی موجود پدیدار شده است . بدین معنی که در یک طرف حاکمیت متصف به استبداد امنیتی – دینی قرار دارد و در طرف دیگر اکثریت شهروندان خواهان آزادی ، مردم سالاری ، حقوق بشر و حکومت قانون .
2- در رابطه با جایگاه و مقام و منزلت منطقه ای جمهوری اسلامی ، علائمی از بازنگری ذهنی از سوی کشورهای همسایه نمودار شده است .
3- فرصت هایی که در پرتو تحولات جهانی در سیاست خارجی به سود کشور برای حل و فصل مسائل و مشکلات مطروحه در افق پدیدار شده بود ، بعد از حوادث پیش آمده مورد بازنگری اساسی قرار خواهد گرفت . به این معنی که راهکار سخت افزاری مورد نظر برای گفتگوهای سازنده و ارائه مشوق های جدید جای خود را به اتخاذ تحریم های سنگینتر و نوعی از تهدیدهای سخت افزاری خواهد داد .
4- تردید درباره مبانی مشروعیت دولت زاییده انتخابات مغشوش و مورد مناقشه ، موقعیت دولت وقت را در ارتباطات و تعاملات بین المللی با مشکل و ضعف جدی روبرو خواهد ساخت . چنانکه در کنفرانس دول افریقایی در لیبی ، برخی از رهبران دولت های شرکت کننده مشارکت خود را منوط به عدم حضور رئیس جمهور ایران اعلام داشتند . بی شک این نوع برخوردها در آینده در مورد حضور رئیس جمهور در بسیاری از مجامع بین المللی تکرار خواهد شد .
5- بالاخره رابطه با کشورهای عضو اتحادیه اروپا به ویژه آمریکا نه تنها در عرصه هایی چون افغانستان و عراق که امکان نیل به نوعی تفاهم عملی به نظر می رسید و می توانست اثرگذار نسبی در رابطه با حل مسایل مشکل تر شود ، بعد از حوادث اخیر حصول این منظور بسیار ضعیف و در واقع بیرنگ شده است ، و در نتیجه مذاکرات در زمینه های مورد اختلاف با مشکلات جدی تر روبرو خواهد شد . همین وضع سبب می شود که جمهوری اسلامی در قبال تحریم ها ، تحمیلات و محدودیت های جدید بیش از پیش مجبور به وابستگی و باج دهی به روسیه و چین شود و بدین ترتیب آزادی عمل و قدرت مانور خود را در بهره گیری از فرصت های پیش آمده مانند امکان انتقال گاز ایران به اروپا و یا مشارکت در خط لوله باکو و ... را از دست بدهد .
با توجه به مطالب گفته شده در باره اثرهای زیانبار کودتای انتخاباتی و پیامدهای داخلی و خارجی آن ، جبهه ملی ایران بار دیگر اعلام می دارد ، تداوم ظلم و استبداد خشونت محور منافع ملی را به خطر می افکند و انحصارطلبی و خودکامگی حاکم ، کشور را به ورطه سراشیبی بحرانی برگشت ناپذیر می راند . در این میان تنها حاکمان نیستند که بنای سست حکومتشان برباد خواهد رفت بلکه فردفرد ایرانیان از این نابخردیها متضرر خواهند شد . بهمین جهت جبهه ملی ایران همصدا با اکثریت مردم ایران مشروعیت دولت برخاسته از انتخابات از قبل تنظیم و طراحی شده را برسمیت نشناخته ، آن را فاقد وجاهت قانونی می داند .
در خاتمه جبهه ملی ایران ضمن همدردی با خانواده جان باختگان راه آزادی و تمامی کسانی که در این مسیر دچار صدمات جسمی و روحی شده اند ، خواسته های زیر را عنوان میدارد :
- باید به جو نظامی ، امنیتی و پلیسی حاکم بر جامعه پایان داده شود
- باید هرچه سریعتر افرادی که به صرف اعتراض به حق تضییع شده آراشان بازداشت شده اند آزاد گردند .
- باید کسانی که با یورش به صحن مقدس دانشگاه ها و خوابگاه های دانشجویان اقدام به ضرب و شتم ، کشتار و تخریب نموده اند به جامعه معرفی و محاکمه و مجازات شوند .
- باید آزادی مطبوعات و رفع توقیف از آنها صورت گیرد
- باید آزادی گردش اطلاعات رعایت گردیده و به مداخلات غیرقانونی دولت در فضای ارتباطی پایان داده شود .
جبهه ملی ایران
18/4/1388 خورشیدی
بیانیه دفتر پژوهشهای هیئت رهبری جبهه ملی ایران در خصوص بازداشت مهندس کورش زعیم
ملت آگاه ایران
در شرایطی که میهنمان،با نابخردی،قدرت طلبی و تمامیت خواهی قدرت به دستان ،یکی از پر بحران ترین شرایط اجتماعی و سیاسی را در چند دهه اخیر،پیش رو دارد،و شما ملت بزرگ ،دگر باره داغدار و سوگوار فزندان برومند ی هستید که سرود آزادی را از گلوی خونین فریاد کرده اند، و جان گرامی نثار آرمان های بلند شان ساخته اند،و یا زخم ها به پیکر و بندها به جان خسته خریده اند،و نیز در برهه ای که پیش از پیش جامعه ما نیازمند شحصیت های ملی فرهیخته میهن دوست شجاع و مدبر است،شاهد آن بودیم که شمار زیادی از چهر های خوشنام سیاسی،اجتماعی و فرهنگی ،بازداشت گردیدند.
از اعضای سازمان دانش آموختگان جبهه ملی ایران،روزنامه نگاران،سازمان ادوار تحکیم وحدت،نهضت آزادی ایران،نیروهای ملی مذهبی،جبهه مشارکت،سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی و کانون وکلا در بین آنان دیده می شوند . همچنین بسیاری از شهروندان از مرد و زن و پیر جوان دانشجو و دانش آموز و کارگر و کارمند و پیشه ور و دانشگاهی نیز در تحصن های مدنی که بر اساس اصل 27 قانون اساسی فعلی هم نیاز به مجوز ندارد . با روش های خشونت آمیز دستگیر گردیده اند .
در میان این خیل به بند کشیده شده،"مهندس کوروش زعیم" عضو شورای مرکزی جبهه ملی ایران که یکی از کوشا ترین و صدیق ترین خادمان ملت ایران است،نیز می باشد.
این چهره خوش نام و تلاشگر جبهه ملی ایران،در داخل و خارج از کشور برای تمام علاقمندگان و کوشندگان راه آزادی میهن و پیروان مصدق بزرگ شناخته شده است.وی چون سایر همونداش در جبهه ملی ایران،در سراسر زندگانی دغدغه ای جز سرفرازی و نیک روز ی ایران و ایرانی نداشته است. و جز برای آبادی و آزادی میهن به تکاپو نپرداخته است.
دفتر پژوهش های جبهه ملی ایران،بازداشتهای اخیر را خلاف هرگونه اصول دانسته و خواهان آزادی هرچه سریعتر و بی قید و شرط تمامی بازداشت شدگان از جمله مهندس کورش زعیم می باشد . سر کوب دگر اندیشان و منتقدان و فراهم ساختن بستر انسداد سیاسی نه تنها خلاف حق و حقوق بدیهی ملت محسوب می گردد . که می تواند صدمات جبران نا پذیری در شرایط حساس فعلی بر پیکر منافع ایران وارد سازد.
دفتر پژوهش های جبهه ملی ایران
18/4/1388 خورشیدی
Tuesday, July 7, 2009
Monday, July 6, 2009
محمود در احادیث، جزء شخصیت های زمان ظهور
نام کتاب ” شخصیت های زمان ظهور ” است . این کتاب در حجم بالا در کتابخانه های مساجد و پایگاههای بسیچ موجود است . و فقط منحصر به این یک مورد نیست . کتاب های دیگری نیز در اختیار هست که آقای خامنه ای را به سید خراسانی تشبیه می کنند و اینها همه از سوی شاگردان موسسه مصباح یزدی تهیه میشوند
از ماست که بر ماست
|
Thursday, July 2, 2009
Democracy, made in Iran
By reviving memories of an ousted leader, Iran's protesters are signaling they want to win reform without US intervention
guardian.co.uk, Monday 22 June 2009
Despite efforts by Iran's leaders to keep photographers off the streets during post-election protests this month, many vivid images have emerged. The one posted here, above, is the one I found most chilling, poignant and evocative.
By now, many outsiders can identify the man whose picture is on the right-hand side of this protest sign. He is Mir Hossein Mousavi, the reported loser in this month's presidential election. The elderly gentleman in the other picture is unfamiliar to most non-Iranians. He and his fate, however, lie at the historical root of the protests now shaking Iran.
The picture shows a pensive, sad-looking man with what one of his contemporaries called "droopy basset-hound eyes and high patrician forehead". He does not look like a man whose fate would continue to influence the world decades after his death. But this was Muhammad Mossadeq, the most fervent advocate of democracy ever to emerge in his ancient land.
Above the twinned pictures of Mossadeq and Mousavi on this protest poster are the words "We won't let history repeat itself." Centuries of intervention, humiliation and subjugation at the hand of foreign powers have decisively shaped Iran's collective psyche. The most famous victim of this intervention – and also the most vivid symbol of Iran's long struggle for democracy – is Mossadeq. Whenever Iranians assert their desire to shape their own fate, his image appears.
Iranians began their painful and bloody march toward democracy with the constitutional revolution of 1906. Only after the second world war did they finally manage to consolidate a freely elected government. Mossadeq was prime minister, and became hugely popular for taking up the great cause of the day, nationalisation of Iran's oil industry. That outraged the British, who had "bought" the exclusive right to exploit Iranian oil from a corrupt Shah, and the Americans, who feared that allowing nationalization in Iran would encourage leftists around the world.
In the summer of 1953 the CIA sent the intrepid agent Kermit Roosevelt – grandson of President Theodore Roosevelt, who believed Americans should "walk softly and carry a big stick" – to Tehran with orders to overthrow Mossadeq. He accomplished it in just three weeks. It was a vivid example of how easy it is for a rich and powerful country to throw a poor and weak one into chaos.
With this covert operation, the world's proudest democracy put an end to democratic rule in Iran. Mohammad Reza Shah Pahlavi returned to the Peacock Throne and ruled with increasing repression for a quarter-century. His repression produced the explosion of 1979 that brought reactionary mullahs to power. Theirs is the regime that rules Iran today.
Carrying a picture of Mossadeq today means two things: "We want democracy" and "No foreign intervention". These demands fit together in the minds of most Iranians. Desperate as they are for the political freedom their parents and grandparents enjoyed in the early 1950s, they have no illusion that foreigners can bring it to them. In fact, foreign intervention has brought them nothing but misery.
The US sowed the seeds of repression in Iran by deposing Mossadeq in 1953, and then helped bathe Iran in blood by giving Saddam Hussein generous military aid during the Iran-Iraq war of the 1980s. Militants in Washington who now want the US to intervene on behalf of Iranian protesters either are unaware of this history or delude themselves into thinking that Iranians have forgotten it. Some of them, in fact, are the same people who were demanding just last year that the US bomb Iran – an act which would have killed many of the brave young protesters they now hold up as heroes.
America's moral authority in Iran is all but non-existent. To the idea that the US should jump into the Tehran fray and help bring democracy to Iran, many Iranians would roll their eyes and say: "We had a democracy here until you came in and crushed it!"
President Barack Obama seems to grasp this reality. During his recent speech in Cairo, without mentioning Mossadeq by name, he conceded that "in the middle of the cold war, the United States played a role in the overthrow of a democratically elected Iranian government." Then, after the current electoral protests broke out, he avoided the hypocrisy of righteous indignation and confined himself to saying that "ultimately the election is for the Iranians to decide."
Anyone doubting the wisdom of those words should pay attention to the sprouting of Mossadeq pictures during protests in Iran. They mean: "Americans, your interventions have brought us tyranny and death. Stay home, keep your hands off and leave our country to us for a change."
Wednesday, July 1, 2009
Subscribe to:
Posts (Atom)