«از یونانیان روزگار من،
از همه کمتر سزاوار
آن بود که
بر او رفت.»
این حرف توسیدید Thucydides در مرگ نیکیاس Nikias سپهسالار آتنی، که به
دست دشمنان و به نامردی از پای در آمد، در روزگار ما، قبایی ست که به قامت
سالاری ایرانی، شاپور بختیار، بریده شده است.
اولین دیدار من با او
فردای روزی بود که از ایران به فرانسه رسیدم – در سال 1980 و در بحبوحۀ زیر
و زبر شدن دیارمان – چون قصد داشتم هر چه زودتر به ایران برگردم و می
خواستم بدانم آنجا از دست من چه بر میاید. برنامۀ این نخستین دیدار را از
قبل ریخته بودم. بسیار حوادث دیگر، در صدر این حوادث، جنگ ایران و عراق پیش
آمد و من در اینجا ماندگار شدم. طبعاً دیدارها مکرر شد و همکاری ها مداوم
بود تا سال 1990 که دعوتی از من به عمل آمد برای تدریس و تحقیق در دانشگاه
میشیگان و من آمادۀ سفر شدم. چند روزی مانده به راهی شدنم، مقرر شده بود به
"سورن" – محل سکونت دکتر بختیار – بروم، نه به نیت خداحافظی بلکه برای
شرکت در آخرین جلسۀ شورای نهضت مقاومت ملی. بی آنکه در زمان دیدار از این
امر آگاهی داشته باشم این ملاقات واپسین دیدار من با او بود: چند روزی پس
از بازگشتم به فرانسه، بعد غیبتی یکساله، در 6 اوت 1991 او را کشتند – به
نامردی.
چند جمله از متنی، با اجازه، می خواهم برایتان بخوانم که در
آن روز و در رثای بختیار برای نشریۀ کیهان چاپ لندن فرستاده شد. آن چند
سطر این است:
به چشم مردم ایران در شانزدهم دیماه 1357 زاده شد. پیش
از آن تاریخ دامنـۀ شهرتش از دایره ای محدود فراتر نرفته بود. زندگی وی در
شانزدهم مرداد ماه 1369 به پایان رسید. در این تاریخ شهرتش جهانگیر بود.
هنگامی که شاه از قدرت دست شست، راه صدارت را به روی او گشود اما سنگی از پیش پایش بر نداشت.
دوستان او را از قبول مسؤلیت در دورانی پر آشوب منع کردند ولی او می پنداشت که در دورانی خطیر، خطر باید کرد.
اطرافیان از نافرجامی بر حذرش داشتند اما او می دانست که حکم نانوشتۀ تاریخ را کسی نخوانده است.
آشنایان هشدار دادند که حاصل این جنگ شکست است لیکن او بر این باور بود که تنها کارزار از پیش باخته مصاف نا داده است.
همرزمان قدیم، و حریفان نو، هر دو، بر دشمنی اش کمر بستند، هر آنچه را می
شد از وی دریغ داشتند، غیر ناسزا نگفتند، جز ناروا نکردند و تنهای تنهایش
گذاشتند.
اما او مرد عمل، مرد خطر، مرد میدان بود.
نه از نام بیم به دل راه داد نه بر جان.
نه از تنهایی هراسید نه از دشمن.
نه از تنگنای عرصه باک داشت نه از پهناوری جهل هماورد.
در نبردی که آغاز کرد از قلۀ اصول والایی که عزیز می داشت فرود نیامد.
به پستی ددان حاکم بر وطنش سر داد ولی گردن ننهاد.
در آخرین رویارویی با دشمنان کینه توز سرنوشتی جز سرنوشت دیگر آزاد
اندیشان در مقابله با تاریک فکران نداشت: مصاف دست با تیغ - هر دو برهنه.
ولی حاصل هستی اش، که نوید پیروزی نهایی بود و درفشی افراشته که تار و پود از سرافرازی داشت، برای ایرانیان آزاده به میراث ماند.
لازم است یادآوری کنم که این مختصر – که کَمَکی از آنچه خواندم مفصلتر بود
– در آن نشریه هرگز چاپ نشد، با این بهانۀ سردبیر که: "ما بی طرفیم و از
این حرف ها چاپ نمی کنیم!" – با اینکه "این حرف ها" عین حقیقت بود و "چاپ
کردنش" فقط ذره ای انصاف می خواست و یک جو شهامت و به هر حال آن سردبیر قبل
از آنکه حقوق بگیر کیهان بشود، با داعیۀ مبارزه با رژیم و همفکری با نهضت
کارمند دفتر رادیو و انتشارات ما شده بود! بگذریم.
شاید بسیاری از
شما که امروز در اینجا جمعید، به عادت هر ساله به اینجا آمده باشید – اما
من بعد از به خاک سپاری آن زنده یاد اولین باری ست که به این گورستان آمده
ام و در کنار این آرامگاه ایستاده ام.
البته من سال هاست دور از پاریس
زندگی می کنم ولی نیامدنم به گورستان "مونپارناس" به دلیل بعد مسافت نبوده
است – چند سال بلافاصله پس از کشته شدن شاپور بختیار، به دست و دستور
آدمکشان حرفه ای، من هنوز ساکن این شهر بودم – به اینجا نیامدم به این دلیل
که من اصولاً از جمله زائران اهل قبور – به قول قدما – نیستم. با این
استدلال: آنهایی که – به قول معتقدین – دار فانی را وداع گفته اند و رخت به
سرای باقی کشیده اند و در زمان حیات با من میانه ای نداشته اند، دور از
جوانمردیست که من در ممات موی دماغشان بشوم – حتی اگر این رفتگان از
هموطنان صاحب نام یا از اطرافیان نزدیک و یا از خویشان همخون بوده باشند و
رسم و رسوم این حضور را ایجاب کند. در مورد آنهایی که در زندگی عزیز و
همفکر و همداستان من بوده اند – از هر قوم و قبیله ای – و چشم از جهان بسته
اند و دیگر در جمع ما نیستند، باید عرض کنم که در یاد و دلم حضوری جاودانه
دارند و زیارت قبرشان که جز تأکید و تأیید بر نبودشان نیست، به نهایت
برایم دردناک است و در نتیجه از آن پرهیز می کنم. زنده یاد بختیار طبعاً به
این گروه دوم تعلق دارد و من با او هنوز که هنوز است حرف ها و سخن ها دارم
– فت و فراوان.
شک نمی کنم کسانی که هر ساله در سالگرد فوت عزیز از
دست رفته ای بر سر خاکش و در اطراف آرامگاهش گرد می آیند، به روال خودشان،
به علاوه طبق سنت، به مرده ادای احترام می کنند. از قدیم و ندیم گفته اند:
سُلق شُلغه – هر کس احساسش را به سبک و سنگ خودش نمایش می دهد و باید هم
همینطور باشد.
ولی در مورد شاپور بختیار و این گرد همایی سالانه،
قاطعاً عرض می کنم که شخصاً به این محفل به نیّت مویه گری و عزاداری نیامده
ام و قصدم ذکر گرفتن و گفتن رثای آن بزرگ مرد نیست. چون تصور من این است
که در طول سال دست روی دست گذاشتن و هیچ نکردن و تنها سالی یکبار بر سر
آرامگاه مردی چون او جمع شدن و نوحه خواندن، کوچکترین و کمترین حرمتی ست که
می توان به او گذاشت. چون به گمان من حرمت در خور چون او مرده ای، زنده
نگه داشتن میراث سیاسی اوست نه آب و جاروی مقبره اش.
حقیقتش را
خدمتتان عرض کنم که به تمام این دلایل، امسال هم به روال همیشگی قصد خانه
نشینی داشتم، اما دو نکته موجب شد نظرم را عوض کنم. اول اینکه همرزم سالیان
سال من، که یکی دو باری هم در گذشته از من دعوت کرده بود که در سالگرد
ترور آن روانشاد چند کلامی بگویم و من با شرمندگی دعوتش را رد کرده بودم،
باز امسال تجدید مطلع کرد – و از آنجا که جا برای شرمندگی بیشتر نداشتم
دعوتش را این بار پذیرفتم – با کمال تواضع و فروتنی. و نکتۀ دوم – که
اطمینان دارم این رفیق شفیق و میزبان امروز همراه و هم رأی با من اهمیتش را
از اولی بیشتر خواهد دانست – این که چندی ست شایعاتی در بارۀ بختیار از
قلم و زبان این و آن در اینجا و آنجا پراکنده می شود که مطلقاً نمی بایست
به سکوت برگزار بشود و فکر کردم امروز موقعیتی ست مناسب برای اشارۀ به این
موضوع، با تقاضای هوشیاری و مو شکافی بیشتر از طرف همفکران، در مورد اینکه
دگران چه می کنند و ما چه باید بکنیم.
تهمت زدن به دکتر شاپور
بختیار از روزی که او – در یکی از دقایق سخت و حساس تاریخ معاصر ما – قبول
مسئولیت کرد و وارد میدان ملکداری شد، سکۀ رایج بوده است – این را همه می
دانیم. بسیاری مایل بودند برای صالح نبودنش مدرک ارائه بدهند – گاه می
خواستند در اثبات خیانت هایش سند رو کنند و گاه می گفتند نامه هایی از او و
به خط او در دست دارند که هر وقت عرضه بشود، پته روی آب خواهد افتاد و
رسوایی به بار خواهد آورد و چه و چه ها خواهد شد! یادتان هست؟ فراموش نکرده
اید – می دانم، و می دانید که این افتراهای شوخ چشمانه و بی اساس از طرف
دشمنان قسم خورده و رقبای بی بضاعت و بی اخلاق بختیار شایع می شد و البته
به این مسئله هم واقفید که تا این لحظه، کسی این اسناد و مدارک و نامه های
پته بر آب انداز و رسوا گر و چه ها کن را به چشم ندیده است!
به هر
حال امروز این دسته، که تکلیفش روشن است، مورد نظر من نیست، در واقع اشارۀ
من به جمعی ست که سوای یاوه بافان حرفه ای، در میانش از بستگان و خویشان و
همکاران کوتاه مدت و مدعیان نزدیکی با بختیار هم دیده می شود – به عنوان
مثال جوانی نادان کم تجربه جویای نام از کسان بختیار کتاب لق و لیوه ای که
به نظر میاید به او القا شده است، به بازار می فرستد و ادعا می کند مفتخر
است که با دستگاه های جاسوسی موساد و سیا(!)(یعنی بدنام ترین و سیاهکارترین
دستگاه های جاسوسی جهان) همکاری دارد. یا یکی از اعضای بی سیاست و غیر
مسئول کابینۀ زودپای بختیار مصّر است که شاهد منحصر به فرد زیر و بم بعضی
اقدامات حاد، حتی بازیگر مؤثر در بعضی تصمیم گیری های بغرنج سیاسی روزهای
نخست وزیری بختیار است و در ضمن دادن رشوۀ لفظی به جاسوسان اسراییلی و
سیاست بازان انگلیسی(باز هم موسادی ها منتها این بار همپای "ام آی فایو" و
"ام آی سیکس"!) افسانه ای بی سر و ته به صورت مقاله اینجا و آنجا پخش می
کند. و یا یکی دیگر از اعضای همان کابینه، بدون در نظر گرفتن مسئولیت ها و
محدودیت هایی که همان زمان کوتاه همکاریش با بختیار ایجاب می کند، در مقابل
مجیزگویی ارزان بهای مشتی افراد جویای اعتبار، همنشینی با آنان را می
پذیرد و از طریق نام بختیار اعتباری ارزانیشان می کند که به نهایت نیازمندش
هستند و ابدا سزاوارش نیستند. و بالأخره مورخ نمایی با عنوانی در راستای
ادعاهای صد تا یک قاز گذشته – یعنی در دست داشتن سند و مدرک "رسوایی" –
مطالبی را از طریق اینترنت منتشر می کند و با انتشارش فقط این نکته را –
نمی دانم برای چندمین بار – به اثبات می رساند که حتی یک کلمه از آنچه او
یا دیگر "مورخین" مثل او به بختیار نسبت داده اند، در مطالب منتشر شده وجود
ندارد.
نقشه هایی این چنینی، که همیشه از طرف طراحانش به منظور سوء
استفاده های سیاسی و از سوی مجریانش، غالباً به هوای رسیدن به نفعی حقیر و
یا شهرتی گذرا روانه محافل ایرانیان می شود، به هیچ عنوان نمی بایست بی
پاسخ بماند. بر عهدۀ شماست که اولاً نگذارید نام نیک و پاک آن زنده یاد به
گردی یا غباری، هر اندازه ناچیز، آلوده بشود و مهمتر از آن، اجازه ندهید که
دشمنان توطئه گر و بدخواه زادگاه ما با این گونه برنامه ریزی ها و زمینه
چینی ها، امکان سوء استفاده پیدا کنند.
در ضمن بد نیست از خودمان
بپرسیم چرا این حضرات این تشبثات را در این زمان می کنند؟ بختیار که از دست
شده است و دیگر در میان ما نیست – پس چرا هنوز با او سر جنگ دارند یا از
او قصد بهره بری؟ دلیلش به تصور من روشن است و آن اینکه گزینه های دیگر
سیاسی که از کیان کی با ملیّون در رقابت و تضاد بوده اند، جملگی – از شاه
اللهی بگیرید تا حزب اللهی – اعتبارشان را نزد ملت ایران به کلی از دست
داده اند. آن گزینۀ سیاسی که استوار بر جا مانده است و روز به روز هم
معتبرتر شده، راه مصدق است که بختیار تمامی عمر رهرو اش بود. (این ارثی ست
گرانبها – مباد فراموش کنیم – که از مصدق و ادامه دهندۀ راه مصدق برای ما
مانده است.) بنابراین امروز هر کس بخواهد متاعی در زمینۀ سیاسی عرضه کند که
خریداری داشته باشد، ناگزیر است به آن آب و روغنی ملی اضافه کند.
دنیای بدی داریم. بسیاری از این گروهک ها که نقشۀ ملکداری آینده را در سر
می پرورند یا وعده اش را از، "از ما بهتران" گرفته اند و ادعای مبارزه با
رژیم فعلی ایران را در سرلوحۀ برنامۀ کارشان ارائه می دهند، به تحریک
بدخواهان ایران و با پشتیبانی مالی بیگانگان به میدان آمده اند. بعضی از
اینها که تضاد و خصومتشان با ملیّون پر دامنه تر و آشکارتر و تند و تیزتر
از آن است که بتوانند آب و رنگی ملی به کالای اخیرشان بزنند و امکانش نیست،
حتی با صد من سریش، خود را به کسانی که به وطنخواهی و پاک نیّتی شهره اند
بچسبانند، ناگزیر با بافتن افسانه، دامن زدن به شایعات، پراکندن دروغ و زدن
تهمت، خلاصه از هر طریق که بتوانند – کوشش بیهوده در بی اعتبار کردن خط و
راه ملیّون می کنند، با این هدف که آنها را از میدان به در کنند.
و
بعضی دیگر از این گروهکان، برای اینکه جنس در دکانشان جور باشد و بتوانند
مدعی بشوند که نمایندۀ طیف های مختلف سیاسی هستند، می گردند تا یکی که به
مصدقی بودن شهرت داشته باشد یا کسی که تنه اش به تنۀ بختیار خورده باشد،
بجورند و میان دار و دسته شان جا بدهند تا موّجه جلوه کنند. به زبان شاعر:
هر آنکه دامن آلوده خواست پاک کند/ به آبروی تو زد دامنش که دریایی
این بیت رسا خلاصۀ حرف های نارسای بنده است، به زیباترین شکل، از قصیده ای در بزرگداشت مصدق اثر طبع م. آزرم.
طبیعی ست که این گروه ها در پی جلب کسانی در میان اطرافیان بختیار برآیند
که درکی از میراث سیاسی او نداشته باشند و در نتیجه التزامی هم برای حفظ آن
میراث نبینند، تا گردانندگان گروه بتوانند سخنان طراحانشان را در دهان
آنها بگذارند، به این امید که زبان ملّیون را کند کنند و گوش بقیه را پر.
اینطور به نظر می رسد – اسمش را بگذارید طنز تاریخ – که بدخواهان ایران و
بختیار گاه بیش از دوستداران بختیار و ایران به ارزش و اهمیت میراث سیاسی
مصدق آگاهند. چون اگر تا اینجا به عرایضم عنایتی کرده باشید متوجه شده اید
که تمام مشاهدات نشان می دهد که هر کجا هر دار و دسته ای با سفارش و
پشتیبانی بیگانگان عَلَم می شود، نیک می داند آن گزینۀ سیاسی آیندۀ ایران
را رقم خواهد زد که ضامن تداوم راه و سیاست مصدق و بختیار باشد. نیک می
داند که نام مصدق و اسم بختیار بُرد دارد، میراث مصدق و میراث بختیار، شأن و
شرف دارد. نیک می داند آنچه و آنکه مُهر این نام و میراث را بر خود داشته
باشد، گوهری ست در میان مهره ها – برجسته و ممتاز.
و کلام آخر
اینکه: دیروز – بنده و شما به یاد داریم – که هیچ کس جز ناسزا نثار بختیار
نمی کرد، و امروز – بنده و شما شاهدیم که جز مدحش را از کسی نمی شنویم. بر
حق بودن آرمان های منتخب او، یعنی آرمان های مصدق برای ایران و ایرانی، بر
همگان روشن شده است. گروه حاضر در این مکان و دیگر همفکران صمیمی و یکدلی
که طی این دوران قدر او را شناخته اند می بایست از این مشاهده خشنود و
سربلند باشند و شک ندارم که هستند – ولی خشنودی و سربلندی برای پیروزی کافی
نیست – نیاز به پاسداری، بیداری، هوشیاری بی وقفه داریم تا آن میراث
گرانبهایی که عرض کردم به ما رسیده است، عاطل نشود و آن درفشی که تار و پود
از سرافرازی دارد و ذکرش در ابتدای صحبت آمد، افراشته بماند.
این مقاله برای سایت (iranliberal.com) نوشته شده است و نقل آن با ذکر مأخذ آزاد است
